Kraina pasibrzuchów ...

~Pieter Bruegel

Kolejny raz sięgam po obraz niderlandzkiego malarza Pietera Bruegla, aby zilustrować swoje przemyślenia. 

Oto obraz „Kraina szczęśliwości”, znany także pod nazwami: „Kraina lenistwa”, „Kraina pasibrzuchów”. Niesamowite jest to, że szesnastowieczny malarz przedstawiał problemy, swojej rzeczywistości. 

Mamy XXI wiek, latamy w kosmos, a ludzie są tak samo pazerni, chciwi, egoistyczni, „mali”. 

Pieter Bruegel przedstawia trzy postacie leżące wokół cudownego drzewa, na którym zamontowany jest stół, na nim resztki jedzenia oraz całe połacie kurczaka. Postacie to: szlachetnie urodzony rycerz, uczony i wieśniak. Wszyscy, po objedzeniu się owsianką, jajkami, mięsem i drobiem, śpią rozłożeni na ziemi; głowa rycerza spoczywa na poduszce, uczonego na futrzanej pelerynie, a wieśniaka na cepie. 

Dla współczesnego Polaka to czytelna metafora, szczególnie w kontekście „taśm PSL”, Amber Gold, „książęcego” funkcjonowania prezesa K., różnych enklaw PIS, PO, PSL na szczeblach administracji państwowej. To przecież niezłomny rycerz PIS, dla którego ważna jest tylko Najjaśniejsza Rzeczypospolita i Jej niepodległość. Jak w reklamie proszku biel nigdy nie będzie wystarczająco biała, tak dla niego niepodległość RP nigdy nie będzie wystarczająca. 

Uczony z PO myśli tylko o dobru ogółu, o państwie prawa, o naprawie Rzeczypospolitej. Z leżącej obok książki czerpie swoje „mądrości”. Chłop z PSL nie myśli, po prostu zasnął na swoim cepie. On wie, że będzie potrzebny i rycerzowi i uczonemu. Rzeczywistość jest jednak okrutna, pomimo różnic klasowych i politycznych wszystkich łączy jedno - potrzeba zaspokajania głodu. Od czego więc „cudowne drzewo” - państwowe pieniądze, które można czerpać pełnymi garściami. Przecież tak łatwo się wydaje!!! Można umieścić synów i krewnych na intratnych stanowiskach, można „swojaków” windować w hierarchii państwowej. Że kompetencje nie te - nic nie szkodzi, przecież to „swoi”, należy im się za niezłomną walkę z przeciwnikiem politycznym. To wszystko dla dobra ludu i jego szczęścia. Na obrazie widzimy także giermka rycerza czekającego z otwartą gębą na placki spadające z dachu i chłopca z łyżką wychylającego się z obłoku kaszy. 

Tak, żołądki wszyscy mamy takie same i jak nadarzy się okazja … A co z przyzwoitością…?! 

Autor: Halina K. HK

Link do mojego tematu: https://sites.google.com/site/tempusfugitczasucieka/home/kraina-pasibrzuchow

Raukar ...

To, co wielkie, jest nieuchronnie ukryte przed słabymi. To, co oczywiste dla idioty, nie jest warte mego zachodu. 

~ William Blake

           

~ HK grudzień 2018, Raukar [2]

Kamienie duże i małe

Fale oceanu i odbijające się światło księżyca

Czy zapamiętasz i przystaniesz

Choć na chwilę

Rozdygotane drzewa

Porywami wiatru

Jak dusza rozbita samotna

Stojąca pośrodku nocy

Nie moja … nie moja … nie moja

~Edyta May[1]     

Upadam i wstaję, codziennie od rana od nowa, i staram się wierzyć zadając kłam memu sercu, że jest w tym cel, a jaki sens? Przecież już do końca życia będę szła pochylona.

Próbuję, próbuję, próbuję  żyć pełnią życia, całą sobą, nie myśleć. Tylko zastanawiam się dlaczego to jest takie trudne i dlaczego to wszystko stało się pracą jak w kamieniołomach? Cokolwiek Danusiu to znaczy, bo  "To, co wielkie, jest nieuchronnie ukryte przed słabymi. To, co oczywiste dla idioty, nie jest warte mego zachodu."

Zawsze w moim sercu!

___________________________________

[1] Edyta May wiersz z tomiku To dla Ciebie- This is for You. Zaglądam często do zbioru Jej wierszy, bo wydała go moja studentka i widziałam jak fantastycznie zmieniała swoje życie i zrzucała ze swoich barków ciężar KAMIENI. 

[2] Obraz HK, moje raukary stworzone na szwedzkim, kamienistym wybrzeżu. 
Raukar - szwedzka nazwa ostańców wapiennych na wyspach Gotlandia, Fårö, Lilla Karlsö oraz Olandia. Geneza rauków związana jest z ruchami izostatycznymi po stopieniu się lodowca skandynawskiego. Utworzone ze skał o różnej twardości ulegały erozji morskiej podczas wynurzania się Gotlandii. Stopniowo poszczególne skały przyjmowały różne kształty.

Ja wiem ...

Przyjaźń. W twoim sercu żyją ludzie, którzy znaleźli tam swój dom. Zamieszkują go nawet wtedy, gdy już dawno umarli.

~Phill Bosmans

         

~HK grudzień 2014, Ja wiem

Ja wiem, że w wiecznym kole przemian

zapadnie wszystko jakby w morze, 

że minie czas i minie ziemia, 

i to, com kochał i com tworzył. 

Próżno bym, pełen wielkich tęsknot, 

jak ślad na piasku wieczność tropił, 

bo ludzki trud i ludzkie piękno 

jest jak na wiatr rzucony popiół. 

Więc dobrze okruch szczęścia dostać, 

umiejąc fałsz od prawdy dzielić. 

I życie szczere mieć i proste 

jak uścisk dłoni przyjaciela.

~Tadeusz Borowski

Jakże genialne słowa, które pozbawiają wszelkich złudzeń i stwierdzają proste fakty, którym zaprzeczamy w obawie przed śmiercią.

Nie ma żadnej „nieśmiertelności” poprzez nasze dzieci czy też dzieła; nie pomoże żadne „Non omnis moriar”. Ta „nieśmiertelność” to ułuda, oszukiwanie siebie, czasami zwierzęcy wręcz strach. 

Gdy zamkniemy oczy, wszystko co kochaliśmy, wszystko co tworzyliśmy, zapadnie się w nicość, zniknie jak łza w deszczu; jak stwierdził Franz z „Psów”: „A kto umarł, ten nie żyje”. A popioły rozwieje wiatr.

Żyjmy więc teraźniejszością, bo tylko ona jest realna. Starajmy się, aby każdego dnia dostać ten okruch szczęścia, o którym czytamy w ostatniej zwrotce, cieszmy się z prostych przyjemności i radości każdego, nawet szarego dnia. Wiem, wiem łatwo się mówi, ale? Jeśli miałabym wybierać Danusiu, to wybieram „Carpe diem” zamiast „Non omnis moriar”.

Chcę widzieć pozytywne strony, nawet w tych trudnych chwilach i uśmiechać się, gdy łzy cisną się do oczu. Mimo, że widzę przed sobą coraz większą pustkę, i toruję sobie drogę do szczęścia. Ja wiem, stawiam wiecznie jakieś bariery!

A TY Danusiu, moja Przyjaciółko jesteś i będziesz zawsze w moim sercu - dopóki żyję, i cokolwiek robię mam na myśli Ciebie …

Zawsze w moi sercu!

The Smile ...

Jest ta­ka cier­pienia gra­nica, za którą się uśmiech po­god­ny zaczyna.

~Czesław Miłosz

         

                 ~Małgorzata Kosiec[1]

Jest Uśmiech Miłowania, 

I Uśmiech Podstępnej Uciechy, 

I jest Uśmiech nad Uśmiechami 

W którym łączą się te dwa Uśmiechy

Jest Grymas Nienawiści, 

I jest Grymas Wzgardliwej Niechęci, 

I jest Grymas nad Grymasami 

Który próżno chcesz wymazać z pamięci

Bo zagnieździł się w Jądrze Serca 

I przedostał się do Szpiku Kości 

Żaden uśmiech znany człowiekowi, 

Nie przeniknie owych Głębokości

Tylko Jeden - ten co się raz zdarza 

Między naszą Kołyską a Mogiłą; 

Lecz, gdy taki Uśmiech zajaśnieje, 

Znika wszystko co Cierpieniem było.

 

~William Blake

I kolejny genialny wiersz mojego ulubionego Williama Blake’a, i kolejny raz głęboko, na czynniki pierwsze rozłożył naturę ludzką. Nie wypada to dobrze. Smutne to, ale natura człowieka nie jest krystalicznie czysta… Jak odkrywczo i przenikliwie można pisać o tak powszechnej czynności jak uśmiechanie się i znaleźć głęboką zależność między rodzajami uśmiechu a uczuciami. Okazuje się, że uśmiechem malującym się na naszej twarzy można drugiego człowieka unieść do nieba lub strącić w otchłań cierpienia. Jest tylko jeden warunek - trzeba mieć w sobie wrażliwość, inteligencję serca.

Tak sobie myślę Danusiu, że tylko uśmiech dziecka jest szczery, prawdziwy i zawsze rozgrzeje serce matki. Czy to samo można powiedzieć o uśmiechu dorosłych?

Chyba nie, bo najczęściej ich uśmiechy są fałszywe, sztuczne, pojawiają się na twarzy mechanicznie, w trybie autopilota. Zdradzają tę sztuczność, puste, martwe, niewspółgrające z uśmiechem oczy.

Przestałam się uśmiechać, jest to towar deficytowy. Nic już nie muszę i nie muszę odwzajemniać uśmiechu. Zrobię to wówczas, gdy będę pewna, że jest on prawdziwy.

Jeszcze raz, genialny wiersz …!

Zawsze w moim sercu!

---

[1] Artystka zrealizowała prace w technice laserunkowej, dzięki której płótno pokryte farbą akrylową, eksponuje kilka tonów i niższe warstwy obrazu. Pod powierzchnią stworzoną z liter, znaków i linii, kryją się ludzkie twarze. W cyklu "Czarnych portretów" spotkamy się z poezją Williama Blake'a. (wystawa 18.05-7.06.2013)

Apokalipsa ...

~Albrecht Dürer

Słońce zwiększa swoją aktywność; przez świat islamu przetaczają się rewolucje; Watykanem wstrząsają afery obyczajowe i finansowe, obserwujemy kryzys wiary i autorytetów; świat przeżywa głęboki kryzys ekonomiczny; zaskakują nas anomalie klimatyczne; tsunami i trzęsienia ziemi zbierają tragiczne żniwo. Można wyliczać w nieskończoność. Każde wiadomości w TV zaczynają się od "Dzień dobry Państwu" i ... następuje długa lista dramatów i tragedii aktualnie rozgrywających się na świecie. Czy nadciąga jakaś apokalipsa? Zwłaszcza, że kalendarz Majów kończy się na 2012 roku. 

Czy już nadciągają czterej jeźdźcy Apokalipsy z Objawienia św. Jana będący początkiem klęsk zstępujących na Ziemię? 

Spójrzmy na drzeworyt Albrechta Dürera, niemieckiego malarza i grafika z przełomu XV i XVI wieku. Pierwszoplanowymi postaciami są czterej jeźdźcy na koniach. Zabijają bezbronnych ludzi, którzy giną od ich broni i kopyt rozpędzonych koni, których nic nie jest w stanie zatrzymać. 

Pierwszy jeździec, wyposażony jest w łuk i koronę na głowie, które symbolizują zwycięstwo dobra. Wynika z tego, że ludzie tego zwycięstwa dobra nie dożyją. Drugi jeździec wywija ogromnym mieczem, który jest symbolem wojny, obejmującej i pochłaniającej miliony (miliardy?) ludzi na całym świecie. Trzeci jeździec. Jego atrybutem jest waga, która przedstawia głód wśród ludności całego świata. Czwarty jeździec wygląda inaczej od pozostałych. On sam i jego koń, to skóra i kości. Jego atrybutem jest długi, ostry trójząb. Postać ta symbolizuje oczywiście powszechną i wszechobecną śmierć. 

W dolnym, lewym narożniku dostrzegamy człowieka pożeranego przez dzikie zwierzę, również zwierzęta mszczą się na ludziach. Nad całą sceną mordu widnieje poświata, a nad głowami katów leci anioł. Twarze, zabijanych wydają się prosić o ocalenie, lecz nie robi to najmniejszego wrażenia na jeźdźcach Apokalipsy. Wymowa dzieła jest jednoznaczna - nikt nie przeżyje, wszyscy zostaną unicestwieni. Od miecza, głodu, zabici morem lub przez dzikie zwierzęta. 

~ Die apokalyptischen Reiter, Von Peter von Cornelius

Spójrzcie proszę, na dzieło Petera von Corneliusa - niemieckiego malarza z XVIII i XIX wieku, a nawet na obraz Wiktora Wasniecowa - malarza rosyjskiego (XIX - XX wiek).

                           ~ Les quatre cavaliers de l’Apocalypse, par Viktor Vasnetsov

Na przestrzeni wieków Apokalipsa Św. Jana odcisnęła swoje piętno na pokoleniach ludzi. Upadek Rzymu, rozpad imperium Karola Wielkiego, klęski głodu w IX-X wieku, upadek Konstantynopola, Wojna Stulenia, II Wojna światowa, to tylko kilka przykładów. 
Nasze niespokojne czasy także wymuszają taki sposób myślenia.

Czy nasze pokolenie będzie świadkiem Apokalipsy? A może nie ma, co czekać na Apokalipsę jak ona odbywa się prywatnie i codziennie u tych, którzy walczą o życie, o godność dnia codziennego, o emerytury obecne i przyszłe? 

A może warto traktować ją, jako osobistą przestrogę? Nic nie jest dane nam na wieczność, ale możemy wiele dobrego zostawić dla kolejnych pokoleń. Życie grzeszne, bezrefleksyjne, kłótnie, tworzenie teorii spiskowych, etc. to postawa niegodna, to droga do Apokalipsy. Ile jeszcze czasu dzieli nas od niej, gdy wszystko wymyka się spod kontroli, a życie zaczyna uwierać?

„O dniu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec”, odpowiada Jezus w Ewangelii św. Mateusza.

Autor: Halina K. HK

Listopad …

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić. Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć.
 Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

~ Albert Camus

                      

                                                        ~Dorina Costras

Dni przyszłości przed nami –
jak ustawione w rzędzie świece zapalone,
złote, ciepłe, pełne życia.

Za nami – dni, co przeminęły:
smutny szereg świec wygasłych;
te najbliższe jeszcze trochę dymią,
zimne świece, zniszczone, pogięte.

Nie chcę na nie patrzeć – ich widok mnie zasmuca;
i boli mnie, gdy wspomnę, jak niegdyś płonęły.
Przed siebie patrzę – na zapalone świece.

Nie chcę się odwrócić, abym nie zadrżał widząc,
jak szybko się wydłuża ciemny szereg –
i więcej, coraz więcej świec wygasłych.

~Konstandinos Kawafis, Świece

Kiedyś istniał wyraźny podział na sferę sacrum i profanum, światła i ciemności, żywych i umarłych, a cmentarz należał do świata zmarłych …

Przekraczając bramę cmentarza zawsze mam to uczucie jakbym przechodziła do innego świata i ta wszechobecna świadomość śmierci i przemijania … Wyostrzają mi się zmysły. Poszerza spektrum percepcji. Jakże wówczas moje problemy stają się mało znaczące i przemijające.

Święta listopadowe – nie, zdecydowanie nie potrzebuję specjalnego święta by odwiedzić WAS na cmentarzu. Trudno wówczas o zadumę, wyciszenie, i głęboką refleksję.

Tato, Danusiu, Babciu, Dziadku, Wujku – pozostało tak wiele niewypowiedzianych słów …, tak wiele dróg do przejścia …, tak wiele niedokończonych spraw …

Będziecie żyć w naszej pamięci i sercach dopóty, dopóki nie wypali się zapalona świeca. Każdego dnia miliony świec wciąż płonie … Bo my tu na ziemi pozostaniemy z jedynym czasem, którego jesteśmy świadomi, i którego doświadczamy- to chwila teraźniejsza. Obejmuje ona  przeszłość złożoną z naszych WSPOMNIEŃ o WAS i przyszłość złożoną z OCZEKIWAŃ…

Zawsze w moim sercu!

Potęga teraźniejszości ...

(…) Jak żyć, by przeżyć godnie odrobinę Wrogiego czasu. 

Jak żyć, by nie złamać Twego imienia – Ja, celnik, który kiedyś Będę Cię błagał o kromkę wieczności Jak o kromkę chleba. 

 ~Roman Brandstaetter

~Loui Jover

Wracam do prostych rzeczy - do pyłów tańczących w próżni,  

do małego ślepego pająka, co się barwą od ściany nie różni, 

do drżących w słocie okiennic głośnego, gorzkiego szlochu, 

do szpar ciekawych w podłodze, pełnych zagadek i prochu. 

Wracam z zawiłej drogi zwycięskiej, wracam z podboju 

do tajni mysiej nory, ukrytej w kącie pokoju, 

do strasznej śmierci dzięcioła, do przygód okropnych jeża, 

do niepojętej ucieczki sowy i nietoperza. 

Coraz jest prościej, ciszej... coraz bezpieczniej, jaśniej... 

Wracam - jak smok znużony - do starej, starej baśni.

              

~Kazimiera Iłłakowiczówna, Powrót 

Tak łatwo, bezpiecznie, teraz i tu, żyło się tylko w dzieciństwie – bez ciężaru dnia wczorajszego. W dorosłym życiu, nie zawsze przeszłość jest źródłem siły i przyjaznych doświadczeń. Zapewne są takie chwile, które w naszej głowie potęgują ból i cierpienie… 

Swoje traumatyczne wydarzenie wpisałam Danusiu w narrację mojego życia. Nie chcę wymazywać go ze swoich wspomnień – one są częścią tego kim jestem dzisiaj. Nabieram jedynie dystansu do pewnych okoliczności, ludzi … Nie sztuką cieszyć się z życia przez moment. W drobiazgach odnajduję źródło permanentnego szczęścia i sens życia … Życie jest tylko tu i teraz, i nic nie istnieje poza tą chwilą! 

Liczy się tylko teraźniejszość, tylko ona jest rzeczywista. Zycie przeszłością lub przyszłością- to porażka, marnowanie swojego życia. Wprawdzie przeszłość miała wpływ na to kim jesteśmy dzisiaj, ale nie jest to ostateczne. Błędów przeszłości nie możemy naprawić, skorygować – od tego mamy teraźniejszość. Tylko tu i teraz możemy być lepszym człowiekiem. Bo przecież proces kształtowania człowieka trwa aż do śmierci. Życie przyszłością, a zwłaszcza życie życiem pozagrobowym, to kolejna porażka. Wystarczy przestrzegać trzech zasad: dobre myśli, dobre słowa, dobre czyny. Jeżeli po śmierci jest coś innego niż śmierć, to na pewno spotka nas nagroda. Pewien nauczyciel filozofii Zen zawsze zadawał pytanie swoim uczniom – Czego brakuje tej chwili? 

Pomyśl przez chwilę a znajdziesz odpowiedź … 

Piękny, liryczny, czuły i wrażliwy wiersz Kazimiery Iłłakowiczówny, i w genialny sposób wspomnienia przeżytego cierpienia przechodzą w pragnienie zwykłego, codziennego, uważnego dostrzegania chwili …

~Taką chwilę uchwyciła Danusiu Twoja córka Justynka. Super zdjęcie!

Zawsze w moim sercu!