Zima ...

کتابیں ~

Całunem śniegu przysypany, biały

Park w szarą ciszę pogrążył się cały

I z jakichś głuchych tęsknot się spowiada.

Drzew nagich długa ciemna kolumnada

Wije się sennie i w dali gdzieś ginie,

Wije się cicho po białej równinie

I biegną ławki aleją szeregiem,

Samotne, puste, ubielone śniegiem.

Nic nie zostało z naszej złotej wiosny,

Gdy nas upajał pierwszy szał miłosny,

Gdyśmy uściskiem zaręczeni, sami

Mówili z sobą jeno całunkami

I razem duszę mieli tylko jedną,

I w jasne szczęścia lecieli bezedno,

A ponad nami lipa rozgwarzona

Błogosławiące wznosiła ramiona.

Tu była szczęścia świątynia. Pamiętasz?

A dzisiaj tu mój cichy, biały cmentarz...

Pod miękkim śniegiem, jak zwarzone róże

Lub jak jaskółki, co zamarzły w chmurze,

Śpią pocałunki nasze mrozem ścięte,

A w nagich drzewach sny nasze, zaklęte

W szare pnie, drzemią wśród cichej żałoby...

Choć nie ma krzyżów, wszędzie białe groby.

Gdyby pył śniegu gdzieś z gałęzi szczytnej

Stoczył się i dźwięk srebrny, nieuchwytny

Budząc potrącił drugi w swej pogoni,

Wnet park stustrunną gędźbą się rozdzwoni,

Szeptem słów, miękkim pocałunków echem,

I ty przybiegniesz, i z srebrzystym śmiechem

Ramiona białe rzucisz mi na szyję...

Zagwarzą drzewa, park cały ożyje...

Lecz wkoło cisza taka jak w kaplicy,

Gdzie leży zmarły w mroku tajemnicy,

Gdzie mówić głośno nie wolno przy trunie...

Strach mi, że gdy wstecz spojrzę, na całunie

Śnieżnym zobaczę twoje białe zwłoki,

A w bladej twarzy cień smutku głęboki,

Z tą łzą rozstania skrzepłą, skamieniałą...

Nie śmiem wstecz patrzeć!... tak cicho... tak biało...

~Leopold Staff

Przez ostatnie lata zima mijała szaro i bezśnieżnie. Teraz jesteśmy zasypani śniegiem. Czyżby to zima stulecia…? Ogródek udekorowany jak nigdy kolorami bieli, szarości i srebra… Wiatr wymodelował śnieg w cudnie plastyczne formy. Już sobie wyobrażam jak przy pierwszych promieniach słońca, będzie nieziemski, kryształowy widok powoli topniejącego śniegu.

Wyjątkową energię wykazują tylko ptaki, w nerwowym szale okupują pojemniki z nasionami. A w nas energii jakby mniej … Nie jest nam do śmiechu. Przebijanie się przez zwały śniegu nie sprawia większej przyjemności. No cóż, oby do wiosny …

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Zabawa w ja i ty …

Słowo „siostra” przywołuje na myśl ideał połączenia i wsparcia. 

~ Deborah Tannen

~Daniel Gerhartz

Ja jestem ciemność

ty światło

Ja jestem stopa

ty ścieżka

Ja jestem żaba

ty bocian

Ja jestem złodziej

ty sędzia

Ja jestem bagno

ty storczyk

Ja jestem ostryga

ty perła

Ja jestem smutek

ty powód do smutku

Ja jestem milczenie

ty jesteś perlisty śmiech

Ja jestem broń

ty ofiara

Ja jestem pochlebstwo cukru

ty jesteś rozwaga soli

Ja jestem tobą

ty jesteś mną

i tak możemy się bawić

w ja i ty

Bóg wie ile czasu

~Maria Wine

Tłum.  ~Beata Pusłowska 

Byłyśmy jak niebo i ziemia. Różne a jednak podobne. Element dwuczęściowej składanki, każdy nas porównywał mimo, że nie byłyśmy bliźniaczkami. Ważne, to my podświadomie uważałyśmy, że nie ma jednego bez drugiego. Musimy się wspierać. 

I tak wspierałyśmy się w podwórkowych zabawach, w domu, przedszkolu, szkole i dorosłym życiu. Doskonale się czułyśmy we własnym towarzystwie. 

Różniło nas wiele, Ty kochałaś sport, ja nie; różne zainteresowania; Ty towarzyska, ja zamknięta w sobie, wycofana. Pewnie, był również okres rywalizacji- schodziłam z drogi, bo bałam się kłótni, gniewu. Przywódca może być jeden i w tym zgranym na pozór duecie- Ty nim byłaś Siostrzyczko. 

Jednak wiedziałyśmy, że zawsze możemy na sobie polegać. Szczególnie było to widoczne w dorosłym życiu. Rozumiałyśmy się bez słów. Miałyśmy podobne zdanie, intrygowały nas te same ważne sprawy. Ty współodczuwałaś mnie, a ja Ciebie. Nie musiałyśmy nic mówić, ale doskonale wiedziałyśmy, co się dzieje! 

Zabawa została przerwana …! Nie mam już kopii zapasowej!


Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Unde malum …

Sama natura ludzka w całej złożoności swych poczynań prowadzi bądź do umiłowania dobra, 

bądź do umiłowania zła. 

Umberto Eco

~JR Korpa

Skąd się bierze zło?

jak to skąd 

z człowieka

zawsze z człowieka

i tylko z człowieka 

człowiek jest wypadkiem

przy pracy

natury

jest

błędem 

jeśli rodzaj ludzki

wyczesze się

własnoręcznie

z fauny i flory 

ziemia odzyska

swój blask i urok 

natura swą czystość

i nie-winność 

żadne stworzenie poza człowiekiem

nie posługuje się słowem

które może być narzędziem zbrodni 

słowem które kłamie

kaleczy zaraża 

zło nie bierze się z braku

ani z nicości 

zło bierze się z człowieka

i tylko z człowieka 

jesteśmy w myśli – jak powiada Kant –

a tym samym odtąd w bycie

inni niż czysta natura 

~ Tadeusz Różewicz 

Natura ludzka? Nie wypada to dobrze, smutne, ale nie jest krystalicznie czysta… 

No cóż, i to jest właśnie paradoks. W odróżnieniu od zwierząt; istotę ludzką wyróżnia zdolność logicznego myślenia, samoświadomość. I ten właśnie myślący człowiek potrafi wyrządzać zło i być ofiarą zła. Krzywdzi innych i siebie. Tego nie czyni żadne zwierzę. Człowiek, gdy atakuje robi to za węgła, znienacka, prowadzi podstępną grę. Zwierzęta, wcześniej wysyłają całą gamę sygnałów ostrzegawczych. 

Nie będę wchodziła w przyczyny zła, w próbę usprawiedliwienia. Zło jest złem i nie ma żadnego tłumaczenia, obrony. 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Chwila przemija wraz z życiem …

W życiu nie często zdarzają się podobne chwile - chwile, gdy wiemy, bez cienia wątpliwości, że naprawdę żyjemy, czujemy powietrze w płucach, mokrą trawę pod stopami, dotyk bawełny na skórze; chwile, gdy żyjemy całkowicie teraźniejszością i nie liczy się przyszłość ani przeszłość. 

~Neil Gaiman, Gwiezdny pył

~Małgorzata Kosiec

Miłość nie jest czekaniem

Gdy pani mi mówi, że miłość to dar

co składa się głównie z czekania, z tęsknoty

do chwil, które przyjdą ze szczęściem, jak czar

i staną się treścią jej serca istoty, 

to nie jest to prawdą, na pewno to wiem,

że miłość co żywa to nie jest czekanie

na list, na telefon, na noc, inny dzień,

na znaki na niebie, na coś, co się stanie, 

bo miłość prawdziwa to jest to, co jest,

jak ty, która jesteś i we mnie i wszędzie

w niewoli uczucia przez rytm dwojga serc ...

Nie czekam - ja - na to, co kiedyś przybędzie, 

bo nic to nie warte, co niby ma być,

gdy chwila bieżąca przemija wraz z życiem,

bez sensu przed czasu upływem się kryć

i czekać na miłość, dowodząc niezbicie, 

że przyjdzie tu sama, tak droga, jak skarb

którego czekałbym miesiące i lata ...

A co po tych latach? Żal, niemoc i garb.

Prawdziwa ta miłość jak koniec dla świata. 

~ Alexander Czartoryski 

Nie ma jutro, jest dzisiaj. Już nie marnujmy ani chwili. To właśnie w tej chwili decydują się nasze losy i malujmy dzisiaj obraz jutra. Jeżeli nie zmienimy dzisiaj, to jestem pewna, że niczego nie zmienimy jutro. Nasze całe życie składa się właśnie z takich chwil. Niech będą wypełnione szczerością uczuć, radosne, prawdziwe. Nie marnujmy już żadnego dnia dzisiejszego. 

Jak mantrę będę powtarzała – nie zmarnuję dzisiaj! 


Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Trwam jak kamień, nie jak dym … ?!

Czasami po prostu trzeba być odważnym. Trzeba być silnym. Czasami nie można ulegać czarnym myślom. Trzeba pokonać te diabły, które wpychają się do twojej głowy i próbują wzbudzić paniczny strach. Przesz naprzód, krok za krokiem, z nadzieją, że nawet jeśli się cofniesz, to tylko trochę, tak że kiedy znowu ruszysz przed siebie , szybko nadrobisz zaległości. 

~John Marsden

~ Elżbieta Mozyro

Świt i zmierzch i znowu świt

Noc świetlista, ciemne dni

Oswoiłem wieczność, swoją nieobecność

Że mnie nie ma, nie wie nikt

Wreszcie się przestałem bać

Żyć nie muszę, mogę trwać

Tydzień, miesiąc, rok i wiek

Słyszę szum podziemnych rzek

Czasem tylko nagły lęk

Czy to popiół, czy to śnieg

Nie ma mnie i nie ma łez

Cierpi tylko ten, kto jest

Że mnie nie ma, nie wie nikt

Jest powietrze z grubych szyb

Czas wyrokiem nie jest

Lustro się starzeje

A ja się nie zmieniam w nim

Trwam jak kamień, nie jak dym

~ Jonasz Kofta

We mnie jest nostalgia, smutek, łzy. 

Każdego dnia odsuwam od siebie trudne wspomnienia, ale uparcie wracają. Pragnę przestrzeni, pragnę przestać myśleć o tych niegodnych rzeczach… Kolejna informacja i kolejny wybuch mojej frustracji, złości. Dlaczego nie ma sprawiedliwości, dlaczego muszę tego wysłuchiwać? Przecież chcę tylko zagłuszyć smutek i nie chcę zaniedbywać TU i Teraz. 

Przestałam już czuć cokolwiek, straciłam radość, przyjemność życia. Czy tak już ma pozostać - łzy, rezygnacja, słabość? Zerwać z tym obłędem! 

Nie mogę zatruwać swojego życia, i przy okazji Jurka. Muszę spojrzeć z innej perspektywy i przewartościować swoje codzienne życie. Uwolnić się od bólu. Wyjść z tych obłędnych myśli! Dość, wystarczy! 

Nie mnie oceniać, co złe, a co dobre, co słuszne, a co podłe. Nie będę gromadziła w sobie złych emocji, odzierających mnie z energii. 

Niech to będzie formą wybaczenia! Zdobyłam kolejne doświadczenie, ale zachowam je głęboko w pamięci. Zainwestuję w siebie odrzucając śmieci emocjonalne… 

Takie mam zadanie Siostrzyczko w 2021 roku! 

Jestem myślami i sercem z Tobą kochana Danusiu i naszym Tatą. Kocham i bardzo mi Was brakuje. 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Taki dzień w roku …

- Więc kiedy bywa się razem?

- Nie wiem. Może wtedy, kiedy jest się samemu. I kiedy tego drugiego człowieka już nie ma,

 i kiedy wiesz, że nigdy już nie wróci do ciebie. 

Może wtedy jesteś z nim naprawdę i na zawsze. Jeśli umiesz go pamiętać.

~Marek Hłasko

~Fog Rays Blue Cross- MOTION WORSHIP

A nadzieja znów wstąpi w nas,

Nieobecnych pojawią się cienie.

Uwierzymy kolejny raz,

W jeszcze jedno Boże Narodzenie.

I choć przygasł Świąteczny gwar,

Bo zabrakło znów czyjegoś głosu.

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj,

Wbrew tak zwanej ironii losu.

Daj nam wiarę, że to ma sens,

Że nie trzeba żałować przyjaciół.

Że gdziekolwiek są dobrze im jest,

Bo są z nami choć w innej postaci.

I przekonaj, że tak ma być,

Że po głosach tych wciąż drży powietrze,

Że odeszli po to by żyć.

I tym razem będą żyć wiecznie.

[…]

Przyjdź na świat,

By wyrównać rachunki strat.

Żeby zająć wśród nas,

Puste miejsce przy stole.

Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas,

I zapomnieć że są puste miejsca przy stole.

~ Szymon Mucha

Zbliża się wielkimi krokami ten dzień. Zawsze tak wyczekiwany przez nas w dzieciństwie.  

Mimo, że świąt już od kilku lat nie obchodzę  (nie zniosłabym tego pustego miejsca przy stole), nie chcę wzruszać się symbolami. To w tym roku stanę pod rozgwieżdżonym niebem i patrząc na odległe światła, pomyślę o Tobie Danusiu i o tych, których noszę w sercu- naszego Taty, Wujka, Babci, Dziadka, naszej kuzynki Eli.  Pragnę dla Was spokoju, oraz by bliscy  (gdziekolwiek są) mój najmłodszy Aniele opiekowali się Tobą. 

Ależ one dzisiaj migoczą, wręcz przygasają na moment i znów się zapalają! W blasku gwiazd,  w tym baśniowym dniu wypowiem życzenie- opiekujcie się nami! 

A ja, no cóż święto mam każdego dnia … zawsze w pokorze, rozpoznaję swoje słabości i znikome możliwości …

Zapalam WAM światełko  ogromnej tęsknoty, miłości, lojalności, i pamięci … a gwiazdy, każdej nocy niech wskażą Wam drogę do domu i naszych serc …

Zawsze w moim sercu ...

Polexit …

Yuval Noah Harari w książce „Sapiens. Od zwierząt do bogów” przedstawia kompleksową historię tego wszystkiego, co czyni nas ludźmi. Sekret tkwi w pojawieniu się operującego fikcją języka. Potrafimy tworzyć mity, systemy wyobrażone, w których żyjemy. Trudno nie przyznać mu racji. Mitami są systemy religijne, a ustrój polityczny kraju, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością czy koncern, to inne systemy, porządki wyobrażone. Porządek naturalny (nie mylić z tym głoszonym przez kk), to coś co istnieje niezależnie od nas i naszych mitów, wyobrażeń, przekonujących opowieści. Upuśćmy dowolny przedmiot – mamy przykład porządku naturalnego – prawo powszechnego ciążenia. 

Czy ustrój polityczny II RP był realny? Przecież struktura organizacyjna, kompetencje i określone prawem wzajemne zależności organów państwa nie istnieją fizycznie. II RP to była idea, mit, porządek wyobrażony, w którym obywatele zgodzili się funkcjonować ze wszystkimi wadami i zaletami tego porządku. Aby zrezygnować z jednego porządku i przyjąć inny, trzeba dobrowolnie lub siłą „skłonić” większość obywateli. Takie było przejście do PRL, czy przejście z Imperium Rosyjskiego do Rosji Radzieckiej. A nasze przejście z PRL do III RP? Przedstawiono wystarczająco atrakcyjny mit, porządek wyobrażony, abyśmy się na to pokojowo zgodzili. W końcu zaproponowano nam bardzo atrakcyjną opowieść, bardzo atrakcyjny porządek wyobrażony – Unię Europejską. Zgodziliśmy się porzucić, tę starą opowieść o państwie jako formie organizacji społeczeństwa mającej monopol na stanowienie i wykonywanie prawa na określonym terytorium, od tej chwili wykonywanie prawa UE ma pierwszeństwo. 

Dzisiaj, niczym w jakimś teatrzyku kukiełek, wyskakują dyletanci uważający się za polityków i mówią brednie. Kwestionują obowiązujący porządek, kłamią i mataczą. Nie proponują pięknego mitu, wizji, nowego porządku wyobrażonego, który porwie tłumy, przekona większość, że już wyrośliśmy z UE, wskaże drogę, którą pójdziemy. Ich przekaz jest miałki, banalny, bezbarwny, powierzchowny, szablonowy, itd. Ich wizja, to weto, a później się zobaczy. 

Egon Olsen polskiej polityki proponuje wyjście jak z filmu „Gang Olsena w amoku”. Ten wizjoner z maseczką na oczach[1] chce abyśmy, Polska i Węgry, szli razem jak ślepy i kulawy z bajki Ignacego Krasickiego. 

„Niósł ślepy kulawego, dobrze im się działo;

Ale że to ślepemu nieznośno się zdało,

Iż musiał zawżdy słuchać, co kulawy prawi,

Wziął kij w rękę: «Ten — rzecze — z szwanku nas wybawi».

Idą; a wtem kulawy krzyknie: «Umknij w lewo!»

Ślepy wprost i, choć z kijem, uderzył łbem w drzewo.

Idą dalej; kulawy przestrzega od wody;

Ślepy w bród; sakwy zmaczał, nie wyszli bez szkody.

Na koniec, przestrzeżony, gdy nie mijał dołu,

I ślepy, i kulawy zginęli pospołu.

I ten winien, co kijem bezpieczeństwo mierzył,

I ten, co bezpieczeństwo głupiemu powierzył.” 

Dlaczego musimy się z tym godzić? Czy nie zasługujemy na kogoś lepszego? Jeśli nie zasługujemy – to marny nasz los. 

Autor: Jerzy K. 

[1] Orban opublikował zdjęcie z Morawieckim i Kaczyńskim. Twarzy prezesa PiS niemal nie widać zza maseczki | Polityka - Wiadomości Gazeta.pl