Nie wracam do niej…

~Tatyana Markovtsev

Nie wracam do niej w myślach, w mowie

Nie szukam gamy jej kolorów

Myśl moja krąży według wzoru

Że Przeszłość ma prawo wypłowieć

A co mi Teraźniejszość daje?

Z Przeszłości się wywodzi przecież

Proste następstwo w Czasu świecie

Przyszłość - z nadzieją się rozstaje

Więc ...wściekłość jest najlepszą cechą

By Teraźniejszość trzymać w ryzach

Na tym padole łez i śmiechu

Swe Szczęście z koralików nizać

Bo ...ile jeszcze mam oddechów

I na jak długo ważna wiza?

~Alexander Czartoryski 

Czasami następuje zmęczenie materiału. Łzy napływają do oczu, gdy tak nanizam na nitkę nadziei te koraliki szczęścia. Nie chcę przeżyć swojego życia bezrefleksyjnie z dnia na dzień. Chcę odczuwać wszystkimi zmysłami, to co dobre i złe.

Wszystko to, co nagromadziło się i składa się na moje odczuwanie. Przychodzą chwile zwątpienia - fałszywe koraliki, które burzą moją czasoprzestrzeń.

No cóż, te dokuczliwe elementy staram się obchodzić i już nie wgłębiać się z taką pasją, jak jeszcze rok temu - Bo ...ile jeszcze mam oddechów ... ?

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Myśl nic nie waży …

Nie myśl, czuj! 

To jest jak z palcem wskazującym na księżyc – nie koncentruj się na palcu, bo stracisz cały widok.

– Bruce Lee

~ Anahata Katkin [1]

Myśl nic nie waży, czemu z nią się zmagam

Szczególnie kiedy w słowa nieubrana

Drąży mój umysł? - Struna rozedrgana 

Nikt nie wie tego, jaka bólu waga

Kiedy przychodzi ta, której nie chciałem

Ogarnia ducha, anektuje miejsca

Zalewa w masie - głowa taka ciężka -

A myśl się staje i słowem i ciałem

Kształtować pragnę tę, której pożądam ...

Tej, co konstrukcją miała być zamiaru

Nie okiełznałem. Choć rzecz źle wygląda

Muszę ją przyjąć jako rodzaj daru

Od opatrzności - nie wiem, czy to klątwa

Wiem, że niechciana ma cechy koszmaru

~ Alexander Czartoryski

Najgorsze chwile, gdy płacze moja dusza: rozrywający ból, rozbiegane myśli i nie widzę wyjścia by się uwolnić. Nikt nigdy nie powiedział, że pustka waży najwięcej, a ona po prostu nie wydaje się ustępować. Jest tak ciężka, że trudno się uwolnić, uciec. Najważniejsze – już dzisiaj mam nad nią kontrolę! Nawet myśli stały się lżejsze, opanowane. 

Danusiu doświadczam pustki z chwilą utraty Ciebie. Tak wiem, trwa to już 10 lat, ale widać potrzebuję znacznie więcej czasu. Nie mogłam, nie chciałam przejść do porządku dziennego… 

Skupiłam się na własnym wnętrzu, poznałam lęki, pragnienia, określiłam potrzeby i dałam sobie prawo do własnych uczuć. Przy okazji zweryfikowałam otaczających mnie ludzi. Robię to niespiesznie. Jestem cierpliwa! 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_____________________________________

[1] Anahata Katkin swoją pasję do sztuki rozwinęła poprzez odkrywanie prób i błędów. Anahata tworzy oryginalne obrazy, rysunki, mieszane fragmenty mediów i ilustracje. ona ma tkane serce wyśrodkowany krajobraz off-beat ikony i ilustracje, które złożyły papaya! estetyczny podpis marki od początku 2003 roku.

Smutek śnieżyczki …

Życia nie mierzy się ilością oddechów, ale ilością zapierających dech chwil.

 

 ~Michael Vance

~Sebastien Blomme

Nie

nie czuję wcale upojnej radości

na widok pierwszej wiosennej śnieżyczki

gdy stoi przede mną cała drżąca

na pograniczu zimy i wiosny

Śnieżyczka

pierwszy i najsamotniejszy kwiat wiosny

zbyt wcześnie wygrzebany

chciwymi dłońmi słońca -

słania się na bladozielonej łodyżce

ze zwieszoną śnieżyczkową główką

jak gdyby już tęskniła z powrotem

do snu w zimowym leżu cebulki

Nie

nie czuję wcale upojnej radości

tylko smutek

na widok pierwszej wiosennej śnieżyczki.

~Maria Wine

tłum. Zygmunt Łanowski

Ujrzałam pierwszą śnieżyczkę przebiśnieg! Swój kwitnący spektakl rozpoczęła lśniąca kruszynka. Z ogromną siłą, determinacją przebija połacie zbitego jeszcze lodu. Dała radę, gdy reszta ogrodu jeszcze pogrążona jest w zimowym śnie.

Obraz natury zapierający dech w piersiach – cudo walki z przeciwnościami!

Muszę wziąć przykład z tej niezwykle dzielnej kruszynki. Tylko tak sobie myślę, że w nich jest trochę smutku i te główki opuszczone w niskim pokłonie... 

Ale nic to, sygnalizują, że mroźne zimowe dni dobiegają końca. W tej chwili wszyscy potrzebujemy słońca i ciepła by z nową nadzieją rozpocząć wiosnę.

Obchodziłabyś dzisiaj swoje urodziny moja Najdroższa Siostrzyczko! Lśniącą śnieżyczkę ślę Tobie Danusiu …

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Ten moment, ta chwila … 10 lat bez Ciebie ...

Pamięć - zwykle tylko tyle po nas pozostaje. 

Tylko tyle i aż tyle. Bo dopóki ci, którzy odeszli, żyją w pamięci, dopóty nie całkiem umarli.

Saudale -tęsknię za Tobą Danusiu!

~Halina K.

Zupełny brak tchu, niebo letniej nocy
sięga tak daleko do wieczności,
nie ma jeziora, gdzie mgły przynoszą ulgę,
odzwierciedlają taką ciszę
jak tę chwilę -

wtedy granice samotności się zacierają
i oczy stają się przeźroczyste,
i głosy stają się proste jak wiatry,
i nie ma już niczego więcej do ukrycia.
Jak mogłabym teraz się bać?
Nigdy cię nie stracę. 

~ Karin Boye[1]

tłum. ~Ryszard Mierzejewski

 

Nigdy Cię nie stracę, bo jesteś Danusiu głęboko w moim sercu, zawsze … Odczuwam smutek wspominając szczęśliwe, bezpieczne chwile! To się skończyło!

Spadają na mnie każdej nocy bolesne wspominania. Czas nie przynosi ukojenia, nie potrafię nawet nabrać dystansu. I nic nie przynosi ulgi! 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

---

[1] Karin Boye (1900–1941) – jedna z najwybitniejszych i najbardziej dzisiaj cenionych poetek szwedzkich. Z powodu swojego burzliwego życia, zakończonego przedwcześnie śmiercią samobójczą oraz bardzo oryginalnej twórczości często jest porównywana i nazywana „szwedzką Sylvią Plath”.

Zima ...

کتابیں ~

Całunem śniegu przysypany, biały

Park w szarą ciszę pogrążył się cały

I z jakichś głuchych tęsknot się spowiada.

Drzew nagich długa ciemna kolumnada

Wije się sennie i w dali gdzieś ginie,

Wije się cicho po białej równinie

I biegną ławki aleją szeregiem,

Samotne, puste, ubielone śniegiem.

Nic nie zostało z naszej złotej wiosny,

Gdy nas upajał pierwszy szał miłosny,

Gdyśmy uściskiem zaręczeni, sami

Mówili z sobą jeno całunkami

I razem duszę mieli tylko jedną,

I w jasne szczęścia lecieli bezedno,

A ponad nami lipa rozgwarzona

Błogosławiące wznosiła ramiona.

Tu była szczęścia świątynia. Pamiętasz?

A dzisiaj tu mój cichy, biały cmentarz...

Pod miękkim śniegiem, jak zwarzone róże

Lub jak jaskółki, co zamarzły w chmurze,

Śpią pocałunki nasze mrozem ścięte,

A w nagich drzewach sny nasze, zaklęte

W szare pnie, drzemią wśród cichej żałoby...

Choć nie ma krzyżów, wszędzie białe groby.

Gdyby pył śniegu gdzieś z gałęzi szczytnej

Stoczył się i dźwięk srebrny, nieuchwytny

Budząc potrącił drugi w swej pogoni,

Wnet park stustrunną gędźbą się rozdzwoni,

Szeptem słów, miękkim pocałunków echem,

I ty przybiegniesz, i z srebrzystym śmiechem

Ramiona białe rzucisz mi na szyję...

Zagwarzą drzewa, park cały ożyje...

Lecz wkoło cisza taka jak w kaplicy,

Gdzie leży zmarły w mroku tajemnicy,

Gdzie mówić głośno nie wolno przy trunie...

Strach mi, że gdy wstecz spojrzę, na całunie

Śnieżnym zobaczę twoje białe zwłoki,

A w bladej twarzy cień smutku głęboki,

Z tą łzą rozstania skrzepłą, skamieniałą...

Nie śmiem wstecz patrzeć!... tak cicho... tak biało...

~Leopold Staff

Przez ostatnie lata zima mijała szaro i bezśnieżnie. Teraz jesteśmy zasypani śniegiem. Czyżby to zima stulecia…? Ogródek udekorowany jak nigdy kolorami bieli, szarości i srebra… Wiatr wymodelował śnieg w cudnie plastyczne formy. Już sobie wyobrażam jak przy pierwszych promieniach słońca, będzie nieziemski, kryształowy widok powoli topniejącego śniegu.

Wyjątkową energię wykazują tylko ptaki, w nerwowym szale okupują pojemniki z nasionami. A w nas energii jakby mniej … Nie jest nam do śmiechu. Przebijanie się przez zwały śniegu nie sprawia większej przyjemności. No cóż, oby do wiosny …

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Zabawa w ja i ty …

Słowo „siostra” przywołuje na myśl ideał połączenia i wsparcia. 

~ Deborah Tannen

~Daniel Gerhartz

Ja jestem ciemność

ty światło

Ja jestem stopa

ty ścieżka

Ja jestem żaba

ty bocian

Ja jestem złodziej

ty sędzia

Ja jestem bagno

ty storczyk

Ja jestem ostryga

ty perła

Ja jestem smutek

ty powód do smutku

Ja jestem milczenie

ty jesteś perlisty śmiech

Ja jestem broń

ty ofiara

Ja jestem pochlebstwo cukru

ty jesteś rozwaga soli

Ja jestem tobą

ty jesteś mną

i tak możemy się bawić

w ja i ty

Bóg wie ile czasu

~Maria Wine

Tłum.  ~Beata Pusłowska 

Byłyśmy jak niebo i ziemia. Różne a jednak podobne. Element dwuczęściowej składanki, każdy nas porównywał mimo, że nie byłyśmy bliźniaczkami. Ważne, to my podświadomie uważałyśmy, że nie ma jednego bez drugiego. Musimy się wspierać. 

I tak wspierałyśmy się w podwórkowych zabawach, w domu, przedszkolu, szkole i dorosłym życiu. Doskonale się czułyśmy we własnym towarzystwie. 

Różniło nas wiele, Ty kochałaś sport, ja nie; różne zainteresowania; Ty towarzyska, ja zamknięta w sobie, wycofana. Pewnie, był również okres rywalizacji- schodziłam z drogi, bo bałam się kłótni, gniewu. Przywódca może być jeden i w tym zgranym na pozór duecie- Ty nim byłaś Siostrzyczko. 

Jednak wiedziałyśmy, że zawsze możemy na sobie polegać. Szczególnie było to widoczne w dorosłym życiu. Rozumiałyśmy się bez słów. Miałyśmy podobne zdanie, intrygowały nas te same ważne sprawy. Ty współodczuwałaś mnie, a ja Ciebie. Nie musiałyśmy nic mówić, ale doskonale wiedziałyśmy, co się dzieje! 

Zabawa została przerwana …! Nie mam już kopii zapasowej!


Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Unde malum …

Sama natura ludzka w całej złożoności swych poczynań prowadzi bądź do umiłowania dobra, 

bądź do umiłowania zła. 

Umberto Eco

~JR Korpa

Skąd się bierze zło?

jak to skąd 

z człowieka

zawsze z człowieka

i tylko z człowieka 

człowiek jest wypadkiem

przy pracy

natury

jest

błędem 

jeśli rodzaj ludzki

wyczesze się

własnoręcznie

z fauny i flory 

ziemia odzyska

swój blask i urok 

natura swą czystość

i nie-winność 

żadne stworzenie poza człowiekiem

nie posługuje się słowem

które może być narzędziem zbrodni 

słowem które kłamie

kaleczy zaraża 

zło nie bierze się z braku

ani z nicości 

zło bierze się z człowieka

i tylko z człowieka 

jesteśmy w myśli – jak powiada Kant –

a tym samym odtąd w bycie

inni niż czysta natura 

~ Tadeusz Różewicz 

Natura ludzka? Nie wypada to dobrze, smutne, ale nie jest krystalicznie czysta… 

No cóż, i to jest właśnie paradoks. W odróżnieniu od zwierząt; istotę ludzką wyróżnia zdolność logicznego myślenia, samoświadomość. I ten właśnie myślący człowiek potrafi wyrządzać zło i być ofiarą zła. Krzywdzi innych i siebie. Tego nie czyni żadne zwierzę. Człowiek, gdy atakuje robi to za węgła, znienacka, prowadzi podstępną grę. Zwierzęta, wcześniej wysyłają całą gamę sygnałów ostrzegawczych. 

Nie będę wchodziła w przyczyny zła, w próbę usprawiedliwienia. Zło jest złem i nie ma żadnego tłumaczenia, obrony. 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!