Spleen ...

Malować śmierć, żeby choć na chwilę o niej zapomnieć.

~Zdzisław Beksiński

~Zdzisław Beksiński

Kiedy niebo, jak ciężka z ołowiu pokrywa,

Miażdży umysł złej nudzie wydany na łup,

Gdy spoza chmur zasłony szare światło spływa,

Światło dnia smutniejszego niźli nocy grób;

Kiedy ziemia w wilgotne zmienia się więzienie,

Skąd ucieka nadzieja, ten płochliwy stwór,

Jak nietoperz, gdy głową tłukąc o sklepienie,

Rozbija się bezradnie o spleśniały mur;

Gdy deszcz robi ze świata olbrzymi kryminał

I kraty naśladują gęstwę wodnych smug,

I w mym mózgu swe lepkie sieci porozpinał

Lud oślizgłych pająków - najwstrętniejszy wróg;

Dzwony nagle z wściekłością dziką się rozdzwonią,

Śląc do nieba rozpaczą szalejący głos

Jak duchy potępieńców, co od światła stronią

I nocami się skarżą na swój straszny los.

A w duszy mej pogrzeby bez orkiestr się wloką,

W martwej ciszy - nadziei tylko słychać jęk,

Na łbie zaś mym schylonym, w triumfie wysoko,

Czarny sztandar zatyka groźny tyran - Lęk.

~ Charles Baudelaire, Spleen II

Hipnotyzujące, i przerażające piękno w obrazie Zdzisława Beksińskiego, a do tego ta niesamowita, mroczno - smutna poezja Charlesa Baudelaire'a … Czy ktoś jeszcze potrafi tak sugestywnie opisać Spleen? Stan duszy człowieka, jego udręczoną samotność, apatię, rozdzierający smutek duszy …?

Podświadomie czuję wspólny mianownik dla twórczości Charlesa Baudelaire'a i malarstwa uwielbianego przeze mnie Beksińskiego. Mimo, że ich działalność twórcza przypadała w tak różnych okresach, to łączy ich tajemniczość i mroczna atmosfera.

Poezja i obrazy malarskie zabierają w niezwykłą podróż po najciemniejszych i najbardziej zagadkowych obszarach ludzkiej natury. Upiory przeszłości, lęki dnia codziennego i niewiadome przyszłości spędzające człowiekowi sen z oczu. Każdy z nas zetknął się chyba z takimi problemami… ?

Wszystko, co mnie wzrusza i porusza dla Ciebie Siostrzyczko… I nie poddam się spleen … ! Już nie ...!

Zawsze w moim sercu!