Przyjmować na siebie odpowiedzialność …

Uszczęśliwianie innych jest marzeniem ludzi szczęśliwych.

~Phil Bosmans

~Matt Talbert

Zmuszać się do wysiłku

ciągle

bez wytchnienia

odnajdywać to

czego nie ma

myśleć

- potem będzie spokój

wiedząc

że to nie nastąpi -

każdego dnia

zadawać sobie coś nowego

choćby nie wymagało pośpiechu

nie ustawać ani na chwilę

wszystko z siebie wyciskać

myśleć

- nigdy nie wiadomo

potem może być za późno

wbrew rozsądkowi działać

nawet z ledwo bijącym sercem -

zagonić smutek

w dalekie zakamarki świadomości

przydusić go zmęczeniem

cieszyć się z wypełnienia

każdej minuty -

w swoich czterech ścianach

być pośrodku spraw

całego świata

przyjmować na siebie

odpowiedzialność za wszystkich

przeciwstawiać kataklizmom

własne zmartwienia

a przestaną istnieć

w swoich własnych wymiarach -

zapędzić siebie

w intensywność myśli

odurzającą jak narkotyk

~Wanda Bacewicz

Na swój sposób jestem szczęśliwa, ale już nie mam siły by kogokolwiek uszczęśliwiać i wyręczać z myślenia. Tak, zawsze odpowiem na wołanie o pomoc. Jednak bez narażania siebie na kolejne cierpienie.

Zrezygnowałam z siebie, własnego życia- efekt mam poważne problemy ze zdrowiem. Dwanaście lat w bólu, rozpaczy, psychicznego biczowania się! Wystarczy! 

[...] zagonić smutek w dalekie zakamarki świadomości przydusić go zmęczeniem cieszyć się z wypełnienia każdej minuty [...]

Wiem Danusiu, że mnie rozumiesz …

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Bezruch …

Życie ludzkie jest jak bieg po okręgu,

człowiek uciekając przed samotnością,

chroni się w ramiona ludzi,

po czym poznając ich obłudę i zło,

ucieka w samotność.

~ Agnieszka Lisak

~Dorina Costras

Bezruch Serce ciszą wypełnione,

myśli smętne, oddalone,

życie kroczy już uśpione,

tak boleśnie wykończone.

Ciało w próżni zawieszone

już zastygłe, poniżone.

Bezruch życia czujesz z bliska,

ludzkiego głosu wciąż unikasz,

siły w popiół wciąż rozrzucasz,

w proch przemieniasz, znów usypiasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Życia blask w zamknięciu trzymasz,

twarz promienną w dłoniach skrywasz,

dusza prosi o spotkanie, choćby jedno upragnione

w swej nicości ujawnione.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Milczysz skrycie, miłość wołasz,

co w tęsknocie swej umiera,

pustkę w gardle swym zawieszasz,

chciałbyś wołać, krzyczeć, zwlekasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Głos 1

Kto pomoże wyjść z ciemności,

Kto pokaże inność nocy,

Kto swe serce dlań otworzy,

Kto miłości drogą będzie kroczył,

Kto otoczy cię opieką,

Kto wyprosi samotność przeklętą.

Głos 2

Ludzi wokół siebie szukaj!

Ludzki głos we dnie w nocy wzywaj!

Ludziom serce swe ujawnij!

Ludzi natchnij swym istnieniem!

Bądź wśród ludzi, z nimi krocz,

w radość życia, śmiałość bycia!

W wir miłości ciało wrzucone

w swej prostocie rozbudzone.

~Amelia Krawczyk-Bocian

Ciekawie napisane „Ciało w próżni zawieszone już zastygłe, poniżone”. To może być wdzięczny temat kazań o zacięciu obyczajowym…

Niestety do ludzi mi daleko i jakoś nie zabiegam o ich względy. Wiele nieszczęść jest wokół nas, wiele strachu o jutro! A to zniechęca do czynu.

Chciałoby się powiedzieć, odrzućmy wszystko, co marne, a zajmijmy się i skierujmy swoją uwagę na rzeczy wzniosłe. Tak już mam, że żyję gdy tworzę, odbiera mi siły fałsz, rozprzestrzeniające się zło.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

List do przyszłości …

Są ludzie, którzy umierają jeszcze za życia

i tacy którzy żyją nawet po śmierci.

~Agnieszka Lisak[1]

~Dorina Costras

U nas wszystko w porządku

ustalonym przez wieki

żyjemy tu w rytmie ciepła i światła

po staremu zostawiamy

cienie na ścianach

zapach w ubraniach

nosimy mrok w kieszeniach

wysyłamy wam kilka zdjęć

w książce do historii

a co u was?

czy pamiętacie o nas?

napiszcie w liście

którego nie zdążymy przeczytać

pozdrawiamy w nadziei na szybkie

(nie)spotkanie.

~Agnieszka Lisak

 

Nic nie trwa wiecznie, coś się zaczyna i kończy. To zrozumiałe i my przeminiemy i nic nie jesteśmy w stanie zatrzymać. To dlaczego tak bardzo boli odejście bliskiej nam osoby? Dlaczego czujemy się osamotnieni, a w sercu czujemy rozrywający ból tęsknoty?

Może uświadamiamy sobie, że bezpowrotnie coś straciliśmy, zostaliśmy odarci z poczucia bezpieczeństwa, poczucia własnej tożsamości. Niczego już nie możemy być pewni! Wraz z odejściem bliskiej osoby zakończył się etap naszego życia.

W tej chwili moje życie to zjazd po serpentynie, a w tle znikające kadry smutnego życia … bez Ciebie Siostrzyczko, bez Ciebie Tato!

Nie ma dnia, chwili bym zapomniała o Was, a czy kochani pamiętacie o nas? A może pamięta się tylko o umarłych?

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_______________________________

[1]- Agnieszka Lisak (ur. w 1973) – polska poetka i aforystka. Z wykształcenia jest prawnikiem. Uzyskała uprawnienia radcy prawnego. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich

Nieobecni są najbliżej …

Ludzie nie umierają

Tylko wymykają się naszym oczom…

~ks. JanTwardowski

~ Linara Khis- (Źródło: pinterest.com)

Upłynęło wiele lat, zacierają się fizyczne detale związane z Wami, ciepłem Waszego serca. Jednak nie umyka nam nic, co ważne z Waszego życia. Przecież każdego dnia wspominamy i odtwarzamy najpiękniejsze sytuacje związane z Tobą Danusiu, i naszym Tatkiem. Wielokrotnie zadajemy sobie pytanie, jak postąpilibyście, gdy zaczyna niespokojnie być wokół nas.

Staramy się patrzeć na świat z umiarkowanym optymizmem i wiarą, że nic złego nas nie spotka. Przecież żyjemy w niespokojnych czasach- pandemia która nie odpuszcza; Wojna w Ukrainie, wizja wojny jądrowej wciąż jest realna, a napięcia między Rosją a resztą świata są silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej; Problemy z naszym zdrowiem i w końcu codzienny drenaż naszych portfeli.

Dużo tych zmartwień mamy każdego dnia.

Kochani prosimy o zdrowie, siły, opiekę,

a Wam zapalamy tysiące światełek naszej miłości i pamięci [***]