Od jutra …

Jeśli możesz pozwolić sobie na to, by nie liczyć uderzeń fali i upływających chwil,
jeśli upływ czasu nie wywołuje paniki w twoim umyśle – jesteś naprawdę szczęśliwy.
~Janusz A. Zajdel, Limes inferior

            

~ Maggie Siner  [2]

Od jutra będę smutny, od jutra.

Dzisiaj jednak będę szczęśliwy:

Do czego służy smutek, do czego?

Dlatego, że wieje nieprzychylny wiatr?

Dlaczego mam się dzisiaj martwić o jutro?

Może jutro będzie wszystko jasne

Może jutro zabłyśnie już słońce.

I nie będzie żadnego powodu do smutku.

Od jutra będę smutny, od jutra.

Ale dzisiaj, dzisiaj będę szczęśliwy

i powiem do każdego smutnego dnia:

Od jutra będę smutny.

Dzisiaj nie.

~autor nieznany  [1]

Wiersz, który podbił moje serce. Niestety nie dotarłam do rzetelnych informacji nt. jego autora.

No cóż, łatwiej obwinić wszystko i wszystkich za nasze niepowodzenia, trudne chwile, nieszczęścia. Nie chcemy przyznać się, że jesteśmy kreatorami własnego życia i to my sami odpowiadamy za jego efekty.

Ale …?!

Tak trudno uwolnić głowę i serce od przygniatającego smutku, lęku. Wciąż i wciąż analizuję i gmeram w tym swoim umyśle przywołując wspomnienia. I wiesz Siostrzyczko coraz częściej upływ czasu i własne ograniczenia wywołują we mnie niepokój. Mój świat wewnętrzny jest smutny, ale każdego dnia dziękuję, że bezpiecznie go przeżyłam.

Przyjdzie taki czas, że w tym szczęściu zanurzę się, a moje serce i głowa będą wolne… I wychodzi na to, że jednak nie od dzisiaj, może od jutra.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

________________________

 [1] Ponoć wiersz napisany przez pewnego żydowskiego chłopca w gettcie - 1941 r.
 [2] Maggie Siner –amerykańska malarka zadziwiająco sprytna w odtwarzaniu nieustannie zmieniającego się świata i intymnej atmosfery, używają bezpośredniej percepcji wizualnej, aby przełożyć ludzkie doświadczenie na formę materialną.

Śmieszne ...?

Każdy z nas jest kimś niepowtarzalnym.

Nie czyń siebie samego przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz.

 ~Janis Joplin

                       

~ Loui Jover [1] 

Jak to jest być człowiekiem?
spytał ptak.
Sama nie wiem:

Być więźniem swojej skóry
a sięgać nieskończoności.
być jeńcem drobiny czasu
a dotykać wieczności.
być beznadziejnie niepewnym
i szaleńcem nadziei.

być igłą szronu

i garścią upału.

wdychać powietrze

dusić się bez słowa.

płonąć

i gniazdo mieć z popiołu.

jeść chleb

lecz głodem się nasycać.

umierać bez miłości

a kochać przez śmierć.

To śmieszne odrzekł ptak

…wzlatując w przestrzeń lekko.

                                                                                                                                                       ~ Anna Kamieńska

No cóż na dzień dzisiejszy Danusiu, wyznaję zasadę Wiesława Leona Brudzińskiego[2] "Uwaga, człowiek!. Dziękuję, pójdę inną drogą." 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu! 

---

[1]Loui Jover- artysta australijskiego pochodzenia, tworzy niesamowite dzieła na kartach starych książek, wykorzystując ich ciekawą teksturę, barwę i treść. Przeważająca ich część to pełne emocji portrety kobiece … Do swych prac używa jedynie pióra i cieknącego tuszu …
[2] Satyryk i aforysta

Perswazja ...

Choć to nie zawsze dla prawdy najkorzystniej – twarz całkiem odsłonić 

I częstokroć człowieka mądrością najpiękniejszą jest – milczenie 

~Pindar [1]

~ Philip Barlow [2]

Samotność nie jest tak zła

jak się wydaje

Jest dobra po to 

aby ukryć szczęście i łzy

Samotność jest dobra 

żebyśmy mogli czasem

być sami tylko z radością

sami tylko z miłością

tylko z morzem

Samotność jest dobra 

żeby nikomu nie ciążyć w drodze

nie wieszać się na szyi 

jak order złoty z imienia

żeby widzieć człowieka

nie tam gdzie właśnie stoi

ale gdzie jest naprawdę

gdy nie rzuca cienia

Dobrze jest pamiętać

że łatwo nas wszystkich policzyć 

ale na żadnych liczydłach

nie można dodać naszych samotności

Pociesz się chociaż żyjemy w tłoku

odchodzimy na pewno każdy osobno

Może dlatego że On kocha w nas 

nas samych

naszą samotność 

~ Anna Kamieńska

Niezaprzeczalna prawda - odchodzimy na pewno każdy osobno. Byłam Siostrzyczko przy Tobie, ale odeszłaś samotnie! Bałyśmy się obie i ja z tym niewyobrażalnym strachem pozostałam.
I …?!
Osamotnienie, bo nie mam „babskiego” powiernika. Był czas i czułam, że stoję nieruchomo, a świat wokół mnie biegnie szybko. To minęło i traktuję moje osamotnienie jak część podróży, prawdę o sobie, którą doświadczam z różną intensywnością, każdego dnia.
I …?!
Pewnego rodzaju samotność, którą lubię - to moja przestrzeń życiowa, ostoja, w której chronię swoje myśli, wspomnienia, troski. To fajna chwila, w której mogę całkowicie cieszyć się swoim czasem sam na sam. Tak więc nie mam problemu z samotnością, bo całkowicie akceptuję siebie, i potrafię cieszyć się spokojem z dala od zewnętrznego hałasu. Jednak łatwo mi pisać o samotności w dobrym znaczeniu, bo blisko jest mój kochany mąż i przyjaciel. Ponadto nie robię sobie żadnych złudzeń…
I … ?!
Żeby nikomu nie ciążyć w drodze. 

Be the change!

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

___________________________________
[1] Pindar (ok. 518–ok. 438 p.n.e.) – poeta grecki.
[2] Philip Barlow- południowoafrykański artysta. Jego obrazy olejne w stylu znaku towarowego nigdy nie są w centrum uwagi, jakby zrobił zdjęcie, ale zapomniał wyregulować obiektyw.

„Chociaż pracuję w długiej tradycji malowania krajobrazu”, mówi Philip, „moje wyobrażenie o krajobrazie„ widzialnym ”jest po prostu pojazdem, przez który poruszam się po terytorium innej natury. Krajobraz mniej zwyczajny, gdzie linia między fizycznym a sfera duchowa najwyraźniej została usunięta, jednak te scenariusze nie mają być surrealistycznej natury. Miejmy nadzieję, że będą się wydawać dziwnie znajome i przekonująco prawdziwe. ”

Kamieniołom i przemijanie …

~HK 2019, Tjurkö

Stoję na skraju ogromnej dziury w skalnym podłożu i spoglądam w głąb szaro-czerwonej przestrzeni poniżej. To dawny kamieniołom na wyspie Tjurkö. W latach 70. i 80. XIX wieku było to centrum wydobycia czerwonego granitu na przemysłową skalę.

Gdyby można było przewinąć ten film historii, zobaczylibyśmy tłum ludzi krzątających się wokół - w trudzie i znoju zarabiających na życie. Pracowało tu 1000 osób - wcześniej byli rybakami i rolnikami. Oprócz nich byli też więźniowie, drobni przestępcy i złodzieje (400 osób) zapewne pilnowani przez strażników, do tego osoby z obsługi: kilka sklepów, stołówka, hala piwna.
Zwyczajne ludzkie odgłosy mieszały się ze stukotem przetaczanych wózków z urobkiem, uderzeniami młotów, odgłosami pobliskiego portu, gdzie dostarczano specjalnie przygotowanymi torami gotowe produkty na trzy statki obsługujące wywóz towaru. Kostka brukowa i krawężniki, ale także kamienne obudowy np. Kanału Kilońskiego czy też piękne kolumny na Politechnice w Berlinie. Całkiem nowe społeczeństwo przekształcało otaczający krajobraz, powstał nowy obszar życia i ludzkiej aktywności. I wojna światowa przerwała okres świetności, ludziom żyło się ciężej, wydłużały się okresy bezrobocia - w latach trzydziestych i czterdziestych część produkcji była prowadzona przy wsparciu państwa, ale w połowie lat 50. XX wieku wydobycie ustało.

Ludzki zgiełk ucichł - teraz panuje całkowita cisza przerywana świergotem, śpiewem ptaków i tym cudownym gęganiem przelatujących raz po raz kluczy gęsi. 

Odgłosy portu zamarły, statki odpłynęły i już nie wróciły, a z samego portu zostały szczątki.
Stoją porzucone wózki na zardzewiałych resztkach szyn, leżą nieukończone kolumny - ludzie odeszli nie ukończywszy pracy, skazali na zniszczenie infrastrukturę portu i kamieniołomu. Szczególne wrażenie robią właśnie te kolumny - taki sam obraz znajdziemy w kamieniołomach marmuru starożytnej Grecji czy Rzymu. Taki sam obraz znajdziemy na Wyspie Wielkanocnej - porzucone, nie ukończone Moai.

Ciekawą pozostałością dawnej produkcji są mniejsze lub większe kopce, hałdy odpadów poprodukcyjnych - nieprzydatnych szczątków kamienia.

Jakże uroczo wygląda płot misternie ułożony ze szczątków kamieni i ta niebieska furtka w murze. Po nas też zostaną ślady - hałdy plastiku. Wolę jednak płot ułożony z resztek kamieni niż np. plastikowych butelek. 

Kamieniołom na wyspie Tjurkö, to doskonały przykład przemijania. 

Autor: Halina K. HK

Boże Zegary …

Ścierp, tajemnico bytu, że nie mogę być wszędzie.

Przepraszam wszystkich, że nie mogę być każdym i każdą.
~ Wisława Szymborska, Pod jedną gwiazdką

 

        

~Dorina Costras  [1]

[...]

Więc wiem,

Że nic się nie dzieje przedwcześnie,

nic się nie dzieje za późno,

I wszystko się dzieje w swym czasie,

Wszystko...

Wszystkie uczucia, spotkania,

Odejścia, powroty, czyny, zamiary,

Zawsze właściwą godzinę biją Boże Zegary.

~Roman Brandstaetter 

Ufnie spoglądam na tarcze Bożych Zegarów, i mam nadzieję, że będę ufna gdy wskazówki będą mi odmierzać zupełnie nowy wymiar… 

Nie pocieszam się jakimś zaświatem i ułudą życia po śmierci. Moim pragnieniem jest bycie szczęśliwą i wolną od cierpienia dla siebie i moich bliskich, tu i teraz. Nie gonię za czymś nieosiągalnym, jednocześnie nie oglądam się wstecz. Pragnę by zawsze razem z moim ukochanym mężem słuchać wybijanych godzin w wędrówce naszego codziennego, prostego życia. Takie właśnie mam urodzinowe życzenie. 

Uwielbiam wiersze Romana Brandstaettera za to, że podobnie widzę świat, podobne mam pragnienia. I tak sobie myślę, że pomodlę się jak drzewo, jak trawa, jak morze za tych którzy mają piękne wnętrza, i czyste serca.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_________________________

 [1] Dorina Costras – rumuńska malarka i jak pisze o sobie „Staram się wyrażać na płótnie nastroje, uczucia, odczucia, emocje ... i jest oczywiste, że na moją sztukę wpływa wiele mojego wewnętrznego życia, czyniąc je tak przejrzystym.”

Montezuma …

 

         

             

~Dorina Costras

Byłam dzisiaj na pogrzebie znajomego człowieka, przeżył wiele lat i wielu - nawet swoich dwóch synów. 
Nie mnie oceniać, jego życie to jego wybory i jego sumienie. Smutno skończyło się to Jego długie życie, a ostatnie miesiące w domu spokojnej starości.
Patrzyłam chłodnym okiem na ból jego najbliższych …!? 

Natychmiast ktoś zapyta, dlaczego byłam na tym pogrzebie? Odpowiedź jest prosta - konformizm. 

A co z bólem umierającego? 
Podejrzewam, że dominujący był żal za straconymi dobrami, a co dalej? Myślę, że w żaden sposób nie można się tego dowiedzieć, będę wiedziała gdy będę umierać. Myślę, że dominujący będzie wielki strach i niepewność. Czy wiara okaże się prawdą, czy też oszustwem? 

Czytałam, że Montezuma II, czczony przez poddanych jak bóg, sam uważający się za boga, wierzył, wiedział, był pewien, że po śmierci odrodzi się do nieśmiertelnego życia. Mimo to odczuwał dojmujący strach tuż przed śmiercią zadaną mu przez ludzi Cortesa.

Budda naucza, że każde stworzenie odczuwa lęk przed śmiercią. Jeśli tak jest, to lęk przed śmiercią jest czymś naturalnym. Mimo to,
"Ogromnie boli myśl o chwili, w której nie będzie już następnych dni." ~Jostein Gaarder, "Dziewczyna z pomarańczami"

Wiek ostatni w Polsce ...

~Jacek Malczewski

Jacek Malczewski - jeden z głównych przedstawicieli polskiego symbolizmu z przełomu XIX i XX wieku namalował obraz Melancholia (pełny tytuł: "Melancholia. Prolog. Widzenie. Wiek ostatni w Polsce").

Obraz przedstawia pracownię artysty. Z lewej strony u góry widać postać w czasie pracy przy sztalugach. Z płótna, przy którym siedzi malarz, wylewa się bezładny tłum alegorycznych postaci.

Od razu widzimy kosynierów atakujących niewidocznego wroga, a okrzyk "Hurra!" zdaje się być słyszalny. Tłum atakujących minął postać w niebieskiej todze. Może to jakiś głos rozsądku? Na pewno nie zatrzyma tłumu Janko Muzykant ze skrzypcami w lewej ręce, ani postaci stratowane po drodze. Tłum zdaje się kierować do rozświetlonego okna, jednak tylko nieliczni, zniedołężniali, słabi starcy docierają do jego parapetu i nie są w stanie go przekroczyć. 

Po drugiej stronie okna widzimy tajemniczą postać kobiecą w czarnych szatach, tytułową Melancholię, która uniemożliwia (?) uczestnikom korowodu przejście do zapewne symbolizującej wolność przestrzeni. Najbardziej jednoznaczne i oczywiste dla polskiego odbiorcy jest alegoryczne przedstawienie tragicznych losów polskiego społeczeństwa w czasie niewoli.

Obraz stanowi podsumowanie końca tragicznego stulecia i beznadziejności położenia Polaków w tym czasie. Dla mnie przekaz obrazu jest ponadczasowy. Tak samo dokładnie opisuje sytuację Polski pod zaborami po nieudanych powstaniach, jak i bieżącą sytuację kraju. Opisuje losy narodu i jednostki. Zawsze gdzieś dążymy nie zważając na aktualną sytuację, na głosy rozsądku (autorytety moralne, naukowe, artystów), niszcząc i tratując po drodze talenty i prostych ludzi poświęconych w imię wyższej idei.

Zawsze szukamy szczęścia w przyszłości, nie zwracając uwagi na teraźniejszość. Życie mija i starzy, bezsilni jesteśmy u progu wyśnionego szczęścia.

Problem w tym, że nie mamy siły, aby wykonać ostatni krok lub też zawsze pojawia się jakaś nieprzewidziana trudność. To nigdy nie jest nasza wina, przecież chcieliśmy dobrze. Tylko zawsze ktoś rzuci nam kłodę pod nogi. Szanujemy tradycję i z utęsknieniem czekamy na pierwszą gwiazdkę, tylko, że ta pierwsza gwiazdka jest planetą. Śpiewamy o kwiecie paproci, który zakwita tylko w jedną noc, chociaż paproć nie kwitnie, bo ma zarodniki. W każdą miesięcznicę „prawdziwi Polacy” śpiewają „Ojczyznę wolną racz nam zwrócić Panie”, choć Ojczyzna wolna jest od dawna. Można przegrać w wyborach i być zwycięzcą. „My I Brygada …”, „Hej sokoły, omijajcie góry, lasy, doły …”, „Pije Kuba do Jakuba …”, „Hej ułani, malowane dzieci …” i znowu „My I Brygada …”.

A może nikt nam nie rzuca kłód pod nogi? Może przyczyna leży w nas? Bo ni stąd ni zowąd pojawia się nasza narodowa melancholia. Oto los polskiego kołtuna (filistra) powodowanego splotem kompleksów, przekonanego o tym, że jest członkiem awangardy ludzkości, mającego wysokie mniemanie o własnych walorach moralnych. Żyjącego wyłącznie w świecie stereotypów i frazesów, których powtarzanie daje mu poczucie przynależności do elity. 
Czy moja ocena jest zbyt ostra, krzywdząca? 

Autor: Halina K. HK