Niebo gwiaździste …

~ Daniel Lois [1]

Sądzę, że wielu z nas zadaje sobie pytania - Na czym można oprzeć swoje życie?

Co może być jego fundamentem?

Dzieci? Rodzina? Mąż? Praca? Czy na pewno? Zapewne odpowiedzi będzie tyle ile ludzi i tak różnych, bo przecież każdy z nas inaczej interpretuje świat i ma inne oczekiwania.

Ileż rodzin się rozpadło, a mężowie zdradzili. Ile „kochających” dzieci oddało swoich rodziców do różnych domów opieki. Praca, która miała być wszystkim, zastępowała rodzinę, okazała się namiastką spełnienia.

Może takim fundamentem będą słowa Immanuela Kanta: „Dwie rzeczy napełniają umysł coraz to nowym i wzmagającym się podziwem i czcią, im częściej i trwalej się nad nimi zastanawiamy: niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie.”. 

Myślę, że to może być trwały, niezmienny fundament całego mojego życia - niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie. Wprawdzie starożytni widzieli swoje niebo całkiem innym niż ja teraz, a moralność zmieniała się w czasie i w zależności od kultury, ale nic to!. 

Nie myślmy w kategoriach tysięcy lat, tylko dziesiątków - miernika ludzkiego życia.

Autor: Halina K. HK

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

___________________

[1] Zdjęcie panoramiczne jeziora Lago del Valle w Hiszpanii, nad którym rozciąga się łuk Drogi Mlecznej. Zdjęcie przedstawia tysiące gwiazd i jasny meteor, który przeleciał wzdłuż Drogi Mlecznej. Takie szczegóły ujawniają się z powodu bardzo ciemnego nieba górzystej Hiszpanii.

Nic się nie zgadza …

Można odejść na zawsze, by stale być blisko.

~ks. Jan Twardowski

               

            ~Christopher Stokes

Umrzeć - tego się nie robi kotu.

Bo co ma począć kot

w pustym mieszkaniu.

Wdrapywać się na ściany.

Ocierać między meblami.

Nic niby tu nie zmienione,

a jednak pozamieniane.

Niby nie przesunięte,

a jednak porozsuwane.

I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,

ale to nie te.

Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,

także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna

w swojej zwykłej porze.

Coś się tu nie odbywa

jak powinno.

Ktoś tutaj był i był,

a potem nagle zniknął

i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.

Przez półki przebiegło.

Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.

Nawet złamało zakaz

i rozrzuciło papiery.

Co więcej jest do zrobienia.

Spać i czekać […]

~ Wisława Szymborska

Oj, jestem jak ten „kot”, bo zostawiłaś mnie Danusiu. Brakuje mi Twojego ciepła, wrażliwości, i szukam w zakamarkach Twoich śladów …

Nie ma Ciebie i jesteś wszędzie! W moich myślach, w każdym wspomnieniu, w każdej wykonywanej czynności. Wszystko to, co kiedyś było ważne, dziś po prostu nie ma większego znaczenia.

A może patrzę nie w tę stronę?

Nie chcę zgubić po drodze tego, co jest najważniejsze. Już każdy rozpoczynający się dzień jest dla mnie darem, i doceniam to, co mam.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Nieobecność …

Umarłych wieczność trwa dotąd, dokąd pamięcią im się płaci. 

Chwiejna waluta. Nie ma dnia, by ktoś wieczności swojej nie stracił

~Wisława Szymborska

     

      ~Nadine Rippelmeyer

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez,

Nie ma mnie tam, nie zasnęłam też.

Jestem tysiącem wiatrów dmących,

Jestem diamentowym błyskiem śniegu lśniącym,

Jestem skoszonego zboża światłem promiennym,

Jestem przyjemnym deszczem jesiennym.

Kiedy tyś w porannej ciszy zbudzony,

Jestem ruchem — szybkim, wznoszonym

Ptaków cichych w locie krążących,

Jestem łagodnym gwiazd blaskiem nocnym.

Jestem w pączkach w trakcie kwitnienia,

Jestem w pokoju, w którym szukasz wytchnienia,

Jestem w ptaków świergocie,

Jestem w każdym pięknym przedmiocie.

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez,

Nie ma mnie tam, nie zasnęłam też.

Nie stój nad mym grobem i nie płacz na darmo,

Nie ma mnie tam — Ja nie umarłam.

~Mary Elizabeth Frye

Już odeszliście, nie powrócicie. Na próżno czekam... Brakuje mi coraz bardziej cierpliwości Dziadków, mądrości mojego Taty, ciepła mojej Przyjaciółki- Siostry Danusi, spokoju i rozwagi Wujka. 

Jesteście w naszych codziennych wspomnieniach. 

Dzień Zmarłych jest tylko mobilizacją wszystkich Waszych bliskich. W ten szczególny dzień musimy zdać sobie sprawę, że groby na cmentarzu są nie tylko pamięcią o WAS, ale wyrażają związek z poprzednimi pokoleniami. Musimy znać swoje korzenie! Po co? Chociażby po to by wiedzieć, na co się zgadzamy, przeciw czemu się buntujemy… 

Wśród kwiatów, przy świetle zniczy, OŻYWACIE MOI KOCHANI po raz kolejny na ustach tych, którzy WAS kochali. A ja pomodlę się jak drzewo, jak trawa, jak morze za spokój duszy.

To be or not to be …

Bądź odważny, gdy rozum zawodzi, bądź odważny. W ostatecznym rachunku jedynie to się liczy.

~Zbigniew Herbert

~Maska wenecka

 „Być albo nie być …” Takie śmieszne zdanie 

przez lat czterysta ludziom myśl zaprząta. 
Tak postawione, fałszywe pytanie
śmiech we mnie budzi.
Z właściwego kąta
gdy patrzę na nie, dostrzegam fałszywkę.
Półprawda taka jest od kłamstwa trwalsza, 

stanowiąc sobą błyszczącą przykrywkę 

myśli, co poszła w drogę jakąś dalszą. 

„Być albo nie być …” To dyktuje pycha 

temu, co sobie uzurpuje prawa 

tworzenia bytów. To logika licha, 

ludzka, ułomna … I śmieszną się stawa. 

Decyzja: nie być. Twoja, suwerenna, 

w twej mocy bowiem znaleźć się w niebycie. 

Decyzja bycia? Prawda jest niezmienna: 

nie decydujesz, czy dać sobie życie. 

O czym w tym zdaniu mi powiedzieć chciałeś? 

Bez twej decyzji niebyt też się stanie. 

Już to na sobie, Wiliamie, poznałeś. 

„Być albo nie być …” Takie śmieszne zdanie. 

~Alexander Czartoryski

W kontekście najnowszych wydarzeń, tak sobie myślę, że To be or not to be pasuje jak ulał. Dokonaliśmy próbę wyboru pomiędzy aktywnością a pozostaniem biernym w życiu społecznym. Dla jednych BYĆ będzie walką ze zgnilizną, bezprawiem, zaś NIE BYĆ dla innych będzie podporządkowaniem się do zaistniałej sytuacji. Kolejny raz założymy maski na twarz. Przyjmiemy życiowe role, w których jest nam wygodnie, z których możemy czerpać jak najwięcej korzyści. 

Nie skorzystam z okazji, nie utytłam się w błocie tylko dlatego, że na mojej drodze jest kałuża. Nie kupią mnie! No cóż, jednak wolę być sobą, z moimi ułomnościami, niedoskonałościami, smutkami, radościami, ale sobą. Chcę stanąć twarzą w twarz, spojrzeć w lustro i umieć nazwać siebie.

Autor: Halina K. HK

Lubię jesień …

Lubię jesień… Jesień jakby usprawiedliwia depresję, jesienią nie trzeba być młodym, zdrowym, 
aktywnym jak latem, jesienią można sobie popłakać, jesień to pora ludzi samotnych.

~ Paweł Pollak, Niepełni

~Christina Nguyen

Wiatr zmiótł liście

na ławce jesień spoczęła
strojna uroczyście
pachnąca owocami
mgłę rozgarnia
chłodnymi palcami.

Potem już tylko deszcze 
kroplami uderzają
o ławki oparcie
ich szmer jak odgłos werbla

narasta rytmem w powietrzu

wilgocią przesyconym.

Liście umierają w ciszy

spokojnie duszę oddają niebu

które chwyta ich maleńkie byty

i zamienia w pierwsze

tańczące płatki śniegu

przytulone do siebie (...)

                                                                                                      ~Bożena Węgrzynek                                

Niezmiennie uwielbiam jesień. Za co? Za chłód, zapach porannej mgły, szelest spadających liści, klucze odlatujących ptaków. To sygnał zmian i narastającej ciszy. Można pomilczeć i pobyć ze sobą … Wszystko bowiem musi przeminąć i odejść, by ponownie z nastaniem wiosny oczarować nas, a serce wypełnić radością. 

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Patrz na te chmury …

Todey is a good day for a good day

      

~Dorina Costras

Patrz na te chmury, co się kłębią w niebie, 

Siostrzyce burz, niepogody! 

Ileż w nich wichru, walki, męk, szału, 

Pędu, wolności, swobody! 

Nie mów o szczęściu, stara złudo!... Szczęście 

Nie stwarza nic prócz wspomnienia, 

A jedna chwila radości wystarczy 

Na długie lata cierpienia.

~ Leopold Staff 

Czy istotnie wystarczy chwila radości?

Muszę przyznać, że obcowanie z naturą przynosi mi ulgę, jest paliwem dla mojej duszy. Oddycham pełną piersią, uśmiecham się. Wówczas czuję się wolna i szczęśliwa, ale tylko w tej chwili. 
Szczęścia nie wiążę z posiadaniem, to są tylko dobra nabyte. Równowagę daje mi fakt, że kocham i jestem kochana. Niezmiennie zachwycam się pięknem,  no i jestem szczęśliwa, gdy otulają mnie pozytywne emocje z różnych aspektów życia - to mój dobrostan. 
Proszę, jak najmniej negatywów!

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Ślepcy ...

~Pieter Bruegel

Spójrzcie proszę na obraz "Ślepcy", niderlandzkiego malarza Pietera Bruegla, znany także pod tytułami: "Przypowieść o ślepcach", "Ślepcy prowadzący ślepców".

Oto grupa ślepców podąża gdzieś przed siebie. Nie wiadomo czy mają jakiś cel? Na drugim planie widać chaty, być może byłaby to bezpieczna przystań. Oni jednak mijają je i idą dalej - ku katastrofie. Pierwszy z nich już leży i ciągnie za sobą pozostałych, którzy jeszcze o tym nie wiedzą, że za chwilę również będą w rowie. Znaczenie obrazu, zgodne z ewangeliczną przypowieścią mówi, że ludzie którzy prowadzeni są przez zaślepionych przywódców zawsze źle skończą ("Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych. Lecz jeśli ślepy ślepego prowadzi, obaj w dół wpadną." - św. Mateusz).

13 października mamy wybory. Dedykuję wszystkim wyborcom, którym droga jest otwarta na innych współobywateli i Europę, tolerancyjna, świecka i demokratyczna Polska, przesłanie jakie niesie obraz. Chcę wierzyć, że ci Polacy wiedzą dokąd zmierzają, że nie są tymi ślepcami ciągnącymi za sobą, ku nieuchronnej katastrofie, cały naród.
Bierzmy przykład z Wielkiej Brytanii. Niedawno ich premier poszedł na skróty, chciał obejść, oszukać demokrację. Demokracja pokazała swoją siłę i jak walec przejechała po Borysie.

Nasza demokracja krojona jest kawałek po kawałku, aktualnie to karykatura. Wierzę, że po wyborach obudzimy się w innej Polsce, że te zniszczenia, te zgliszcza w gospodarce, stosunkach międzynarodowych i naszych umysłach, które pozostawili PIS-dzielcy da się naprawić i odbudować. Jeśli będzie inaczej – cóż, widać przeznaczeniem Polski jest być wasalem USA i Watykanu, ślepcem i głupcem, wśród narodów Europy.

Autor: Halina K. HK