Przyjmować na siebie odpowiedzialność …

Uszczęśliwianie innych jest marzeniem ludzi szczęśliwych.

~Phil Bosmans

~Matt Talbert

Zmuszać się do wysiłku

ciągle

bez wytchnienia

odnajdywać to

czego nie ma

myśleć

- potem będzie spokój

wiedząc

że to nie nastąpi -

każdego dnia

zadawać sobie coś nowego

choćby nie wymagało pośpiechu

nie ustawać ani na chwilę

wszystko z siebie wyciskać

myśleć

- nigdy nie wiadomo

potem może być za późno

wbrew rozsądkowi działać

nawet z ledwo bijącym sercem -

zagonić smutek

w dalekie zakamarki świadomości

przydusić go zmęczeniem

cieszyć się z wypełnienia

każdej minuty -

w swoich czterech ścianach

być pośrodku spraw

całego świata

przyjmować na siebie

odpowiedzialność za wszystkich

przeciwstawiać kataklizmom

własne zmartwienia

a przestaną istnieć

w swoich własnych wymiarach -

zapędzić siebie

w intensywność myśli

odurzającą jak narkotyk

~Wanda Bacewicz

Na swój sposób jestem szczęśliwa, ale już nie mam siły by kogokolwiek uszczęśliwiać i wyręczać z myślenia. Tak, zawsze odpowiem na wołanie o pomoc. Jednak bez narażania siebie na kolejne cierpienie.

Zrezygnowałam z siebie, własnego życia- efekt mam poważne problemy ze zdrowiem. Dwanaście lat w bólu, rozpaczy, psychicznego biczowania się! Wystarczy! 

[...] zagonić smutek w dalekie zakamarki świadomości przydusić go zmęczeniem cieszyć się z wypełnienia każdej minuty [...]

Wiem Danusiu, że mnie rozumiesz …

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Bezruch …

Życie ludzkie jest jak bieg po okręgu,

człowiek uciekając przed samotnością,

chroni się w ramiona ludzi,

po czym poznając ich obłudę i zło,

ucieka w samotność.

~ Agnieszka Lisak

~Dorina Costras

Bezruch Serce ciszą wypełnione,

myśli smętne, oddalone,

życie kroczy już uśpione,

tak boleśnie wykończone.

Ciało w próżni zawieszone

już zastygłe, poniżone.

Bezruch życia czujesz z bliska,

ludzkiego głosu wciąż unikasz,

siły w popiół wciąż rozrzucasz,

w proch przemieniasz, znów usypiasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Życia blask w zamknięciu trzymasz,

twarz promienną w dłoniach skrywasz,

dusza prosi o spotkanie, choćby jedno upragnione

w swej nicości ujawnione.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Milczysz skrycie, miłość wołasz,

co w tęsknocie swej umiera,

pustkę w gardle swym zawieszasz,

chciałbyś wołać, krzyczeć, zwlekasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Głos 1

Kto pomoże wyjść z ciemności,

Kto pokaże inność nocy,

Kto swe serce dlań otworzy,

Kto miłości drogą będzie kroczył,

Kto otoczy cię opieką,

Kto wyprosi samotność przeklętą.

Głos 2

Ludzi wokół siebie szukaj!

Ludzki głos we dnie w nocy wzywaj!

Ludziom serce swe ujawnij!

Ludzi natchnij swym istnieniem!

Bądź wśród ludzi, z nimi krocz,

w radość życia, śmiałość bycia!

W wir miłości ciało wrzucone

w swej prostocie rozbudzone.

~Amelia Krawczyk-Bocian

Ciekawie napisane „Ciało w próżni zawieszone już zastygłe, poniżone”. To może być wdzięczny temat kazań o zacięciu obyczajowym…

Niestety do ludzi mi daleko i jakoś nie zabiegam o ich względy. Wiele nieszczęść jest wokół nas, wiele strachu o jutro! A to zniechęca do czynu.

Chciałoby się powiedzieć, odrzućmy wszystko, co marne, a zajmijmy się i skierujmy swoją uwagę na rzeczy wzniosłe. Tak już mam, że żyję gdy tworzę, odbiera mi siły fałsz, rozprzestrzeniające się zło.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

List do przyszłości …

Są ludzie, którzy umierają jeszcze za życia

i tacy którzy żyją nawet po śmierci.

~Agnieszka Lisak[1]

~Dorina Costras

U nas wszystko w porządku

ustalonym przez wieki

żyjemy tu w rytmie ciepła i światła

po staremu zostawiamy

cienie na ścianach

zapach w ubraniach

nosimy mrok w kieszeniach

wysyłamy wam kilka zdjęć

w książce do historii

a co u was?

czy pamiętacie o nas?

napiszcie w liście

którego nie zdążymy przeczytać

pozdrawiamy w nadziei na szybkie

(nie)spotkanie.

~Agnieszka Lisak

 

Nic nie trwa wiecznie, coś się zaczyna i kończy. To zrozumiałe i my przeminiemy i nic nie jesteśmy w stanie zatrzymać. To dlaczego tak bardzo boli odejście bliskiej nam osoby? Dlaczego czujemy się osamotnieni, a w sercu czujemy rozrywający ból tęsknoty?

Może uświadamiamy sobie, że bezpowrotnie coś straciliśmy, zostaliśmy odarci z poczucia bezpieczeństwa, poczucia własnej tożsamości. Niczego już nie możemy być pewni! Wraz z odejściem bliskiej osoby zakończył się etap naszego życia.

W tej chwili moje życie to zjazd po serpentynie, a w tle znikające kadry smutnego życia … bez Ciebie Siostrzyczko, bez Ciebie Tato!

Nie ma dnia, chwili bym zapomniała o Was, a czy kochani pamiętacie o nas? A może pamięta się tylko o umarłych?

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_______________________________

[1]- Agnieszka Lisak (ur. w 1973) – polska poetka i aforystka. Z wykształcenia jest prawnikiem. Uzyskała uprawnienia radcy prawnego. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich

Nieobecni są najbliżej …

Ludzie nie umierają

Tylko wymykają się naszym oczom…

~ks. JanTwardowski

~ Linara Khis- (Źródło: pinterest.com)

Upłynęło wiele lat, zacierają się fizyczne detale związane z Wami, ciepłem Waszego serca. Jednak nie umyka nam nic, co ważne z Waszego życia. Przecież każdego dnia wspominamy i odtwarzamy najpiękniejsze sytuacje związane z Tobą Danusiu, i naszym Tatkiem. Wielokrotnie zadajemy sobie pytanie, jak postąpilibyście, gdy zaczyna niespokojnie być wokół nas.

Staramy się patrzeć na świat z umiarkowanym optymizmem i wiarą, że nic złego nas nie spotka. Przecież żyjemy w niespokojnych czasach- pandemia która nie odpuszcza; Wojna w Ukrainie, wizja wojny jądrowej wciąż jest realna, a napięcia między Rosją a resztą świata są silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej; Problemy z naszym zdrowiem i w końcu codzienny drenaż naszych portfeli.

Dużo tych zmartwień mamy każdego dnia.

Kochani prosimy o zdrowie, siły, opiekę,

a Wam zapalamy tysiące światełek naszej miłości i pamięci [***]

A mogłoby być tak pięknie!

Wpatrz się głęboko, głęboko w przyrodę, a wtedy wszystko lepiej zrozumiesz

~Albert Einstein

fot: http://hugalde.flavors.me/

Odpoczywać

jak przydrożny kamień

od wieków nie poruszony.

Jak nadmorski piasek

na brzegu,

do którego dawno nikt

nie przybił.

Jak jedyne drzewo

na bezdrożach

ciemnego torfowiska.

Za wiele zamieszania

wznosi człowiek

w milczenie

ziemi.

~Janina Brzostowska

Nasza planeta potrafi zaskakiwać cudnymi, nieprawdopodobnymi zjawiskami. Na zdjęciu zjawisko chmur soczewkowatych[1].

Tylko dlaczego nie potrafimy tego docenić i z taką zajadłością niszczymy wszystko, co stanie nam na drodze?

Zanieczyszczone morza, oceany, rzeki. W ogromnych męczarniach giną zwierzęta, ptaki, ryby. Poziom zanieczyszczenia niektórych rzek jest tak ogromny, że już wydzielają trujące gazy. Plastikowe śmieci wciąż mają się dobrze, a nasza edukacja jest znikoma. Wielu z nas nie ma pojęcia o konieczności ochrony naszego środowiska. Wypalanie i wycinanie bez opamiętania drzew pod kolejne uprawy i/lub pod pseudo deweloperkę. Oddychamy trucizną, palimy w piecach byle czym, ale za to mamy po kilka samochodów.

Przykłady można mnożyć. Dokąd zmierzamy? Co zostawimy kolejnym pokoleniom?

Powinniśmy mieć świadomość tego, że nasza ZŁA, NIEODPOWIEDZIALNA działalność zmienia planetę, na której żyjemy. Serce pęka! A mogłoby być tak pięknie ...

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_______________________________

[1] Chmury soczewkowate, technicznie zwane altocumulus lenticularis, są nieruchomymi chmurami w kształcie soczewek, które tworzą się na dużych wysokościach i zazwyczaj ułożone są pod kątem prostym do kierunku wiatru. Chmury soczewkowate były mylnie brane za UFO (lub „wizualną osłonę” dla UFO), ponieważ mają charakterystyczny wygląd soczewki i gładki kształt spodka.

Ciemne godziny …

Nie stajemy się oświeceni wyobrażając sobie światło, lecz wnosząc świadomość do ciemności.

~ Carl Gustav Jung

~Jimmy Law

Lu­bię te ciem­ne go­dzi­ny w mym by­cie,

gdy zmy­sły toną w głę­bi­nie bez­wol­ne;

jak w sta­rych li­stach, wi­dzę w nich ukry­te

co­dzien­ne ży­cie, już daw­no mi­nio­ne

i jak le­gen­da da­le­kie, prze­śnio­ne.

I wte­dy wiem już, że zy­ska­łem prze­strzeń

na dru­gie ży­cie, co bez cza­su pły­nie.

Nie­kie­dy czu­ję się ogrom­nym drze­wem,

ro­słym, szu­mią­cym, co po­nad mo­gi­łę

wy­ra­sta snem, przez chłop­ca śnio­nym skry­cie

(któ­re­go strze­gą pod­ziem­ne ko­rze­nie),

stra­co­nym w smut­ku, ża­ło­ści i śpie­wie.

~ Rainer Maria Rilke

Tłum. ~An­drzej Lam

Czy lubię ciemne godziny w swoim życiu? 

Nie takie, które niosą niewyobrażalny ból. To destrukcja, która nie pozwala mi funkcjonować, to ogrom bezradności i nic twórczego nie wnosi w moje życie. Po 11 latach przyznaję nastąpił niewielki przełom życiowy, ale jeszcze zbyt mały bym mogła mówić, że wprowadziłam świadome zmiany by życie stało się pełniejsze.

Tak, zauważam życie, otoczenie, drobiazgi, ale czekam na olśnienie! Wyciągnęłam wnioski z lekcji pt. Strata.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Dlaczego kocham zmierzch...

Przemijamy. Stare ustępuje miejsca nowemu, w ten sposób świat posuwa się naprzód.

 Ale pamiętajmy o tych, którzy odchodzą-ta pamięć daje im nieśmiertelność

~Rafał Kosik

~Metin Canbalaban [1]

Panie,

Dlaczego kocham zmierzch,

Jesień

I przeszłość?

Dlaczego kocham wszystko, co zmierzcha,

I wszystko, co dobiega kresu,

I wszystko, co przemija?

Daj mi, Panie,

Wieczność o smaku zmierzchu,

Jesieni

I odchodzącej przeszłości.

~ Roman Brandstaetter

Piękny wiersz na tę jesienną chwilę. Wszystko przemija i ma swój kres. Pozostają wspomnienia i czasami łza w oku się zakręci nad własnym losem.

Nie mam już siły by robić wyjątkowe rzeczy i traktuję każdą chwilę życia jak przejście przez most, który coś kończy i coś zaczyna. Tak, co jakiś czas zatrzymuję się, by docenić te niepowtarzalne, szczęśliwe chwile.

Nic to, i ja oswajam się z procesem przemijania. Nie mam na to żadnego wpływu. Pozostaje polubić się ze zmierzchem…

Ci, którzy żyją nadzieją, widzą dalej. Ci, co żyją miłością, widzą głębiej. Ci, co żyją wiarą, widzą wszystko w innym świetle. ~Lothar Zenetti

Piękny wiersz Romana Brandstaettera, pełen refleksji, i pięknych słów  o przemijaniu.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

_______________

[1] Metin Canbalaban - nie jestem profesjonalnym fotografem, mieszkam w Izmirze, Turcja .... Lubi podróżować, muzykować i robić zdjęcia. Kocha życie, zabawę i śmiech.

Byłam na stronie O obiekcie Metin Canbalaban | Serwis Flickr , i zdjęcia mnie zachwyciły. Natychmiast na duszy robi się lżej.