Samotność jest jak deszcz…

Żyjemy przecież tak cicho, a nasze największe katastrofy wydarzają się tak głęboko w nas,

 że na naszej powierzchni pojawiają się tylko odległe fale.

~Rainer Maria Rilke, Druga strona natury

~Ekaterina Zagustina

Sa­mot­ność jest jak deszcz.

Z mo­rza po­wsta­je, aby spo­tkać zmierzch;

z rów­nin nie­zmier­nie sze­ro­kich, da­le­kich,

w roz­le­głe nie­bo nie­ustan­nie wra­sta.

Do­pie­ro z nie­ba opa­da na mia­sta.

Mży nie­uchwyt­nie w go­dzi­nach przed­świ­tu,

kie­dy uli­ce bie­gną wi­tać ra­nek,

i kie­dy cia­ła nie zna­la­zł­szy nic,

od sie­bie od­su­wa­ją się roz­cza­ro­wa­ne;

i kie­dy lu­dzie, co się nie­na­wi­dzą,

spać mu­szą ra­zem - bar­dziej jesz­cze sami:

sa­mot­ność pły­nie ca­ły­mi rze­ka­mi.

~ Rainer Maria Rilke

Z tą samotnością to dziwna jest sprawa. Raz jej potrzebujemy by posłuchać własnych myśli, innym razem poszukujemy stałego kontaktu z innymi. Gdy już jesteśmy wszyscy razem zaczyna się utyskiwanie, że nie mamy przestrzeni tylko dla siebie.

Mojej samotności nie odbieram jako porażki, czuję się dobrze we własnym towarzystwie i towarzystwie mojego męża. U nas jest cisza, spokój i tego właśnie potrzebuję.

Wiele lat żyłam dla innych. Przyszedł czas i dokonałam wyboru. Wycofałam się z życia wzajemnej adoracji. Staram się budować jeszcze lepsze otoczenie, wykorzystując dobre i złe doświadczenia. Wyciągam wnioski i wierzę, że wszystkie doświadczenia życiowe były po coś. Niczego nie żałuję!

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!