Bezruch …

Życie ludzkie jest jak bieg po okręgu,

człowiek uciekając przed samotnością,

chroni się w ramiona ludzi,

po czym poznając ich obłudę i zło,

ucieka w samotność.

~ Agnieszka Lisak

~Dorina Costras

Bezruch Serce ciszą wypełnione,

myśli smętne, oddalone,

życie kroczy już uśpione,

tak boleśnie wykończone.

Ciało w próżni zawieszone

już zastygłe, poniżone.

Bezruch życia czujesz z bliska,

ludzkiego głosu wciąż unikasz,

siły w popiół wciąż rozrzucasz,

w proch przemieniasz, znów usypiasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Życia blask w zamknięciu trzymasz,

twarz promienną w dłoniach skrywasz,

dusza prosi o spotkanie, choćby jedno upragnione

w swej nicości ujawnione.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Milczysz skrycie, miłość wołasz,

co w tęsknocie swej umiera,

pustkę w gardle swym zawieszasz,

chciałbyś wołać, krzyczeć, zwlekasz.

Ciało w próżni zawieszone,

już zastygłe, poniżone.

Głos 1

Kto pomoże wyjść z ciemności,

Kto pokaże inność nocy,

Kto swe serce dlań otworzy,

Kto miłości drogą będzie kroczył,

Kto otoczy cię opieką,

Kto wyprosi samotność przeklętą.

Głos 2

Ludzi wokół siebie szukaj!

Ludzki głos we dnie w nocy wzywaj!

Ludziom serce swe ujawnij!

Ludzi natchnij swym istnieniem!

Bądź wśród ludzi, z nimi krocz,

w radość życia, śmiałość bycia!

W wir miłości ciało wrzucone

w swej prostocie rozbudzone.

~Amelia Krawczyk-Bocian

Ciekawie napisane „Ciało w próżni zawieszone już zastygłe, poniżone”. To może być wdzięczny temat kazań o zacięciu obyczajowym…

Niestety do ludzi mi daleko i jakoś nie zabiegam o ich względy. Wiele nieszczęść jest wokół nas, wiele strachu o jutro! A to zniechęca do czynu.

Chciałoby się powiedzieć, odrzućmy wszystko, co marne, a zajmijmy się i skierujmy swoją uwagę na rzeczy wzniosłe. Tak już mam, że żyję gdy tworzę, odbiera mi siły fałsz, rozprzestrzeniające się zło.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!