Los …

Od wieków przygotowywało się dla Ciebie to, cokolwiek cię spotkać może. 

A splot przyczyn splótł się od wieków na Twe istnienie i jego przypadłości.

Marek Aureliusz, Rozmyślania

~Ashraful Arefin

Urodzić się

w boleści.

Z pierwszym gwałtownym oddechem

zachłysnąć się powietrzem

i krzyczeć

krzyczeć z bólu –

to pierwsze chwile życia.

Umierać

także w boleści.

Ostatnim

chciwym oddechem

nie móc już wciągnąć w płuca

jednego łyku powietrza

i milczeć z przerażenia

z bólu upokorzenia –

to chwile życia ostatnie.

Janina Brzostowska

Rodząc się, wszystko jest przed nami, ale Umieranie będzie końcem wszystkiego- to porażka życia!

Czy jest inny, lepszy wybór?

Ludzkie istnienie zawsze ustawia się wobec ciągłych wyborów, tych lepszych i tych gorszych… Nie uciekam przed porażką, ale serce raduje się gdy moje wybory były celne.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Skarga …

W rzeczywistości nie mamy innego wyboru, jak zaakceptować to, co zsyła nam przeznaczenie,

nawet jeśli jest to choroba, żałoba czy śmierć. (…)

Jedyna rzecz, nad którą naprawdę panujemy, to nasza reakcja na wydarzenia, które są dla nas przeznaczone.

– Guillaume Musso

~Mathieu  Chatrain

Połóż ręce na mym czole, gdzie są wszystkie ludzkie burze,

Walcz jak ptak

I zachowaj jak puste muszle

Szum wody spad.

Zamknij me oczy tak, jak teraz zamknięte i spokojne są,

Jak na snu dnie

I nie będą wiedzieć, kiedy nad miastem się przesuną

Księżyc i słońce.

Opowiedz mi o śmierci, o śnie, który tam prowadzi,

O wypoczynku wiecznym,

Gdzie nie wie się nic o miłości i nienawiści,

Ani o zadowoleniu smutnym.

Poza tym, tutaj jest noc, wokół wyrastają cienie,

Czuję, że błądzę w strachu;

- Ach, zostaw mą zgorzkniałą i skaczącą duszę,

Która rozprysła w twym sercu...

~ Anna de Noailles

~ tłum. Ryszard Mierzejewski

Tutaj jest noc, wokół wyrastają cienie, Czuję, że błądzę w strachu... Trzeci miesiąc choruję i nie widać końca... Zapewne strach nie jest moim sprzymierzeńcem - on potęguje moje czarne, złe myśli.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Samotność jest jak deszcz…

Najstraszniejsze jest, kiedy się jest samotnym we własnym wnętrzu

~Stanisław Jerzy Lec

~ Christina Nguyen

Samotność jest jak deszcz.

Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;

z równin niezmiernie szerokich, dalekich,

w rozległe niebo nieustannie wrasta.

Dopiero z nieba opada na miasta.

Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,

kiedy ulice biegną witać ranek,

i kiedy ciała, nie znalazłszy nic,

od siebie odsuwają się rozczarowane;

i kiedy ludzie, co się nienawidzą,

spać muszą razem - bardziej jeszcze sami:

samotność płynie całymi rzekami.

~ Rainer Maria Rilke

~ tłum. Janina Brzostowska

Oj tak, doznałam w swoim życiu wszechogarniające uczucie samotności. Wdzierało się wszystkimi możliwymi drogami do mojego serca i odczuwałam nieuchwytną przepaść dzieląca mnie od innych ludzi.

Dzisiaj jest znacznie lepiej, ale w dalszym ciągu nie poszukuję kontaktów. Po prostu nie chcę przeżywać kolejny raz rozczarowania.

No cóż, chyba już tak zostanie i pójdę z Jurkiem przez życie w ciszy i samotności. Może tylko czasami zobaczymy pośpiesznie przemykających obok ludzi. Oni nie będą widzieli nas, a my tylko płynącą rzekę ludzi. I któż to wie, może równie samotnych?

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Kimkolwiek jesteś ...

Klucz gęsi to bardzo piękne i głośne widowisko: To znak, że nastała jesień ...

~ Cathy Kovarik

Nie musisz być dobra.

Nie musisz iść na kolanach

sto mil przez pustynię, pokutując.

Wystarczy jeżeli pozwolisz zwierzątku twego ciała

kochać, co pokochało.

Mów mi o twojej rozpaczy, ja opowiem moją.

A tymczasem dalej trwa świat.

Dalej słońce i przezroczyste kamyki deszczu

suną przez krajobrazy,

nad łąki i głębokie drzewa,

nad góry i rzeki.

Znów dzikie gęsi, wysoko w czystym błękicie,

lecą z powrotem do domu.

Kimkolwiek jesteś, choćbyś była bardzo samotna,

świat ofiarowuje się twojej wyobraźni,

woła do ciebie jak dzikie gęsi, cierpko, pobudzająco,

coraz to oznajmiając, gdzie jest twoje miejsce

w rodzinie ziemskich rzeczy.

~ Mary Oliver[1]

Przełożył: ~ Czesław Miłosz

Każdy z nas jest jak dzika gęś lecąca na południe, do ciepłych miejsc...

Przez życie musimy lecieć na własnych skrzydłach. Podziękować za pomoc, ale nie możemy liczyć, że inni wiecznie będą za nas rozwiązywać problemy.

Zresztą nie wyobrażam sobie bycia bezużyteczną, żyjącą z wyciągniętą ręką, by inni kierowali moim życiem. Jednak smutno mi, bo nie mam z kim dzielić się swoimi troskami. Zatraciłam zdolność rozwijania skrzydeł, uważając, że już nic mi się od życia nie należy.

Pozostawić wszystkie problemy i wspiąć się ponad horyzont. Przetrawić to w samotności, a gdy podniosą się mgły powrócić do swoich spraw. I tak jak w życiu, czasem słońce, czasem deszcz … Ważne by pokonać własne słabości.

Siostrzyczko, powoli wychodzę z samego dna smutku ..., tak myślę.

Piękny wiersz Mary Oliver.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

______________________________

[1] Mary Oliver – amerykańska poetka i eseistka. W 1992 zdobyła National Book Award, a w 1984 roku zdobyła nagrodę Pulitzera za jej najbardziej znaną kolekcję wierszy American Primitive.

Sonet o miłości …

Jest coś niezwykle głębokiego w kontaktach z naturą. Jej obecność wpływa na nas łagodząco,

a kontakt z nią sprawia, że nasze zmartwienia i trudy stają się małe i nieważne.

~Richard Louv

~Daniel Gerhartz

Od bardzo dawna zna już ciebie ziemia,

jesteś tak zwięzła jak chleb albo drzewo,

bo ciałem jesteś, kiścią trwałej gleby,

masz ciężar drzewa, wagę złotych jabłek.

To, że istniejesz, wiem nie z lotu oczu

twych, które światłem wchodzą w rzecz jak w okno.

Tyś z gliny lepiona, wypalana w glinie

najlepszej, na palenisku ze zdumionej cegły.

Pierzchliwi są ludzie jak wiatr, mróz lub woda

i mgłą podszyci nikną w zmowie z czasem,

jakby już wcześniej byli garścią prochu zmarłych.

Ty padniesz za mną jak kamień do grobu

i tak przez miłość naszą nigdy nie spełnioną

żyć będziemy dalej razem, z nami ziemia.

~ Pablo Neruda[1]

~tłum. Krystyna Rodowska[2]

Jak pięknie Pablo Neruda pisze o miłości. Swoją ukochaną porównuje do natury „jesteś tak zwięzła jak chleb albo drzewo, bo ciałem jesteś, kiścią trwałej gleby, masz ciężar drzewa, wagę złotych jabłek”. Ta miłość jest trwała, i łączy głębokie uczucia z otaczającą naturą.

Ten wiersz, to również temperatura moich uczuć, skojarzeń, pragnień… Skłonił do refleksji.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

___________________________________

[1] Pablo Neruda

Poeta chilijski, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1971. Przeniknięta humanizmem twórczość Nerudy rozwijała się początkowo w kręgu tradycji modernistycznej (tomik Crepusculario, 1923, erotyki Veinte poemas de amor y una canción desesperada, 1924). W późniejszych zbiorach (Tentativa del hombre infinito, 1926, Residencia en la tierra, t. 1–2 1933-35) zaznaczyły się wpływy surrealizmu i odrębny styl poetycki Nerudy

[2] Krystyna Rodowska 

Poetka, tłumaczka, krytyczka literacka i eseistka. Od wielu lat współpracuje z „Literaturą na Świecie”, gdzie była redaktorem działu literatury hiszpańskojęzycznej. Jej wiersze tłumaczono m.in. na język francuski, czeski, hiszpański, litewski, szwedzki i włoski. Uczestniczyła w licznych międzynarodowych festiwalach literackich. Za książkę Na dole płomień, w górze płomień (1996) otrzymała wyróżnienie Fundacji Kultury. Laureatka kilku nagród, m.in. za tłumaczenia poezji latynoamerykańskiej.

Pieśń nocy o świcie...

Nadzieja to ta rzecz z piórami, która siada na duszy i śpiewa melodię bez słów; i nigdy nie przestaje śpiewać.

~ Emily Dickinson

~Zdzisław Beksiński

Wszystkie gwiazdy mnie porzucają.

I wiatry poranne mną wstrząsają.

Gdzie mnie przepędzają?

Dokąd mam biec bez końca,

Aż do zachodu słońca,

Aż do spełnienia się dnia?

Czy do górskiej kopalni,

Do sosen gałęzi,

Do ludzi, którzy są ślepi,

Do czoła, które

Po kolana jest schylone

I chorymi wspomnieniami zarażone?

~Alice Meynell

~tłum. Ryszard Mierzejewski

Siostrzyczko, przechodzę trudny dla mnie czas… Stoję bezradna wobec sił, które mnie przerosły.

Pragnę światełka w tunelu i tak bardzo wierzę, że jutro może być lepsze niż dzisiaj.

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!

Dzień po dniu …

Często przedstawiano życie jako górę, na którą wchodzi się z jednej strony, a schodzi z drugiej; 

równie prawdziwe byłoby porównanie życia do alpejskiego szczytu o łysym i zwieńczonym lodem wierzchołku, z którego nie ma odwrotu. 

Zgodnie z tym obrazem podróżny zawsze wchodzi, ale już nie schodzi; wchodząc widzi przebytą przestrzeń, ścieżki na łagodniejszym stoku, 

które pominął i z żalem i bólem spogląda na miejsce, gdzie zaczął się błąkać.

~François-René de Chateaubriand

~George Redhawk

Droga życia jest kręta

często wymaga więcej

niż możesz dać

niektórzy wtedy

zostają w tyle

siadając na poboczu

weż swój plecak

popraw pas i powiedz sobie

„dam radę”

zacznij iść ostrożnie powoli

krok za krokiem

obejrzyj się do tyłu

znowu przeszedłeś

niezły kawałek

idź dalej

~Zbigniew Małecki

Kręta droga na szczyt góry, a każdy krok to moja chwila tu i teraz. Czasami oglądam się za siebie i widzę wiele ścieżek, wiele zwrotów akcji, i wcale nie jest oczywiste, która z nich poprowadzi mnie do TERAZ.

Tak więc, odciskam te swoje ślady na kolejnych ścieżkach życia. Dzień po dniu, dla każdej nowej chwili.

W młodości przyszłość jawiła się bardzo atrakcyjnie- pełna możliwości, alternatywnych wydarzeń. W tej chwili, to walka z przeciwnościami, ułomnościami zdrowotnymi …

No cóż …, spokój i rozwaga może przyniesie mi pożytek? Któż to wie, pewności nie ma!

Every step of the way … Siostrzyczko, zawsze w moim sercu!